De carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Tift Merritt verloopt na een vliegende start al een aantal jaren behoorlijk moeizaam. Het begon allemaal zo mooi in 2002. Tift Merritt’s debuut Bramble Rose (geproduceerd door de van Ryan Adams bekende Ethan Johns) werd tien jaar geleden de hemel in geprezen door de critici, waarna de jonge singer-songwriter uit North-Carolina onmiddellijk werd uitgeroepen tot één van de voornaamste mogelijke troonopvolgers van Americana koninginnen als Emmylou Harris en Lucinda Williams. Met het in 2004 verschenen Tambourine maakte Tift Merritt de belofte van haar debuut meer dan waar. Het door George Drakoulias (bekend van onder andere The Jayhawks en Maria McKee) geproduceerde Tambourine liet een wat traditioneler en soulvoller geluid horen, maar overtuigde door het vocale geweld van Tift Merritt minstens evenveel als zijn voorganger. Met het na een stilte van vier jaar verschenen en wederom door George Drakoulias geproduceerde Another Country ging het om onduidelijke redenen mis. De plaat, die een net wat soulvoller en poppier geluid liet horen dan zijn twee voorgangers, was zeker niet slecht, maar werd beduidend minder positief ontvangen. Hetzelfde geldt voor de (inderdaad wat overbodige) live-plaat Buckingham Solo uit 2009 en het wat mij betreft weer erg sterke en door Tucker Martine (Laura Veirs, Laura Gibson, The Decemberists) geproduceerde See You On The Moon, dat juist weer wat meer opschoof richting Americana en een opvallend ingetogen maar ook lichtvoetig geluid liet horen. Ook voor haar nieuwe plaat Traveling Alone koos Tift Merritt weer voor de productionele vaardigheden van Tucker Martine en dat heeft wat mij betreft goed uitgepakt. Direct in de openingstrack laat Tift Merritt horen dat ze tien jaar geleden niet voor niets in één adem werd genoemd met de groten uit de Americana en het niveau van de openingstrack weet ze dit keer de hele plaat vast te houden. Een ieder die niet zo gecharmeerd was van de uitstapjes van Tift Merritt richting soul en pop kan opgelucht adem halen, want Traveling Alone focust zich voor 100% op de muziek waarmee Tift Merritt tien jaar geleden doorbrak. Alt-country domineert daarom op Traveling Alone en het is alt-country van een bijzonder hoog niveau. Traveling Alone bevat gastbijdragen van flink wat muzikanten van naam en faam, van wie wat mij betreft vooral gitarist Marc Ribot (alweer) en Andrew Bird opvallen; de laatste met name vanwege een prachtig duet. Ster van de plaat is echter onbetwist Tift Merritt zelf. Merritt schreef niet alleen een krachtige en veelzijdige serie songs, maar zingt op Traveling Alone zo mooi dat iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek wel moet vallen voor deze plaat. Met Traveling Alone is Tift Merritt weer terug op de plek waar ze tien jaar geleden begon, maar zet ze ook een enorme stap in de richting van de groten aan wiens stoelpoten ze tien jaar geleden al wat overmoedig begon te zagen. Dankzij haar vorige platen zal menig liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek de nieuwe plaat van Tift Merritt waarschijnlijk met de nodige reserves ontvangen. Dat is niet nodig, want Traveling Alone is van de eerste tot de laatste noot prachtig. Erwin Zijleman
