Andrew Bird is niet vies van het uitbrengen van tussendoortjes. Het prachtige Noble Beast uit 2009 werd een jaar later gevolgd door het met een serie instrumentale songs gevulde Useless Creatures, waarna Bird ook nog eens op de proppen kwam met een eveneens boeiende filmsoundtrack (Norman uit 2011). Ook het eerder dit jaar verschenen Break It Yourself wordt al snel gevolgd door een plaat die vooral zal worden bestempeld als een tussendoortje. Daar valt ook niet zo heel veel op af te dingen, al noemt Bird de plaat zelf “the musical companion to Break It Yourself”. Hands Of Glory bevat alternatieve versies van twee songs van Break It Yourself, een aantal covers en slechts één echt nieuwe song. Dat betekent niet dat Hands Of Glory binnen het oeuvre van Andrew Bird een minder interessante plaat is, integendeel zelfs. De negen tracks op de plaat beslaan in totaal bijna 35 minuten en deze 35 minuten zit je op het puntje van je stoel. Hands Of Glory werd naar verluid opgenomen in een oude schuur met slechts één microfoon. Het resultaat klinkt opvallend fraai. Hand Of Glory schuift vergeleken met de andere platen van Andrew Bird nog net wat verder op in de richting van de Amerikaanse rootsmuziek. Met name invloeden uit de country hebben aan terrein gewonnen, wat overigens voor een belangrijk deel is te verklaren door de keuze van de te coveren songs. Andrew Bird ging al eerder aan de haal met het werk van The Handsome Family en doet dat nog eens dunnetjes over met een prachtige vertolking van When The Helicopter Comes. Ook de vertolkingen van songs van onder andere Townes van Zandt, The Carter Family en Ramblin' Jack Elliot spreken zeer tot de verbeelding. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de andere songs op de plaat, die variëren van ingetogen tot behoorlijk bombastisch (luister bijvoorbeeld maar eens naar de ruim 9 minuten durende track waarmee de plaat afsluit en het dak van de schuur wordt geblazen). Hands Of Glory klinkt intiem en hier en daar indringend en laat een stel muzikanten horen die de grenzen steeds weer weten te verleggen. In muzikaal opzicht is het wat mij betreft smullen geblazen, zeker wanneer Andrew Bird de viool te voorschijn haalt (en dat doet hij met enige regelmaat), maar ook in vocaal opzicht is het, mede door de fraaie harmonieën, een bijzonder geslaagde plaat. Hands Of Glory klinkt door het country georiënteerde werk op de plaat wat traditioneler dan we Andrew Bird gewend zijn, maar persoonlijk bevalt deze koers me wel. Hands Of Glory is daarom wat mij betreft niet zomaar een tussendoortje, maar een waardevolle aanvulling op het unieke oeuvre van de Amerikaanse muzikant. Ga dat horen tijdens Crossing Border volgende maand of natuurlijk op deze boeiende plaat. Erwin Zijleman
