Het is denk ik een jaar of vier geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de van oorsprong Canadese maar vanuit Rotterdam opererende Alexander McKenzie (ze heet in het echt overigens Lori McKenzie). Samen met haar band The Underpaid leverde McKenzie een bijzonder fraai debuut af. Ribcage Versus Unguided Missile maakte indruk met mooie ingetogen singer-songwriter muziek in de stijl van Joni Mitchell met hier en daar een verrassende wending. Een perfecte plaat voor de zondagochtend, die uiteindelijk vele zondagochtenden mee ging. Na Ribcage Versus Unguided Missile is het lang stil geweest rond Alexander McKenzie & The Underpaid, maar met Ambivalence zijn de Canadese singer-songwriter en haar band gelukkig weer helemaal terug. Ambivalence blijkt direct net zo mooi als het inmiddels al weer bijna vergeten debuut, maar laat ook op heel veel terreinen groei horen. Gebleven zijn de mooie stem van Lori McKenzie en het gevoel voor mooie ingetogen popliedjes. Nieuw zijn de veel spannendere instrumentatie en de vele uitstapjes buiten de gebaande paden van de singer-songwriter muziek. Vergeleken met het debuut is Ambivalence een wat minder makkelijk te doorgronden plaat. Waar Ribcage Versus Unguided Missile vooral aangenaam voortkabbelde zet meerdere kanten op schietende muziek op Ambivalence je in eerste instantie geregeld op het verkeerde been. Ondanks de muzikale verschillen doet de muziek van Alexander McKenzie & The Underpaid me wel wat denken aan de muziek van Portishead. Net als Portishead grossiert Ambivalence in betoverend mooie maar ongrijpbare melodieën met hier en daar bijpassende ritmes, is de instrumentatie verrassend maar uiterst trefzeker, worden bakken melancholie over je uitgestort en staan de hartverscheurende maar ook soulvolle vocalen continu garant voor kippenvel. Waar Portishead haar kracht vooral ontleent aan blues en triphop, moeten Alexander McKenzie & The Underpaid het naast folk vooral hebben van soul en jazz. De magie is er niet minder om. Lori McKenzie leverde op Ribcage Versus Unguided Missile al een prestatie van formaat, maar is op Ambivalence nog veel beter gaan zingen. Het lijkt af en toe wel wat op Adele, maar dan wel Adele met heel veel diepgang. Ook in muzikaal opzicht laat Ambivalence een enorme sprong horen. De band klinkt op haar nieuwe plaat avontuurlijk en veelzijdig, maar maakt desondanks nog altijd muziek die op een of andere manier een rustgevende uitwerking heeft. Wat me persoonlijk vooral opvalt is de intensiteit van de plaat. Lori McKenzie legt haar hart en ziel in de persoonlijke songs op de plaat die vaak in het teken staan van ontheemding en verdriet. Deze doorleving maakt van Ambivalence een intense en indringende plaat die steeds weer enorme impact heeft. 2012 heeft tot dusver al een enorme stapel prachtplaten van eigen bodem opgeleverd en deze stop ik daar, ondanks de Canadese roots van Lori McKenzie, gewoon bij. Met Ribcage Versus Unguided Missile maakten Alexander McKenzie & The Underpaid een plaat die bol stond van de belofte. Ambivalence maakt deze belofte meer dan waard en gaat serieus mee doen in de jaarlijstjes. Let maar op. Erwin Zijleman
