Er is op deze BLOG tot dusver nog geen letter geschreven over Mark Eitzel, maar desondanks schaar ik hem onder de belangrijkste muzikanten van de afgelopen decennia. Deze status verdiende Eitzel vooral door de platen die hij maakte met zijn band American Music Club (California (1988), United Kingdom (1990), Everclear (1991), Mercury (1993), Love Songs For Patriots (2004) en The Golden Age (2008) mogen in geen enkele platenkast ontbreken), maar ook als soloartiest wist Mark Eitzel een aantal malen veel indruk te maken. Dat deed hij voor het laatst met het uit 2003 stammende The Ugly American, wat zijn afwezigheid op deze BLOG verklaart. Met het onlangs verschenen Don’t Be A Stranger heeft Eitzel echter eindelijk weer eens een echt goede soloplaat gemaakt en kan ik eindelijk eens wat schrijven over deze in mijn ogen unieke muzikant. Dat Mark Eitzel de afgelopen jaren niet veel indruk wist te maken laat zich voor een belangrijk deel verklaren uit de fysieke ongemakken (waaronder een zwaar hartinfarct) die hem troffen. Met Don’t Be A Stranger krabbelt Eitzel weer voorzichtig overeind en levert hij een plaat af die goed aansluit op de soloplaten die hij jaren geleden maakte en op het werk van de onvolprezen American Music Club. Eitzel toont zich ook op Don’t Be A Stranger een buitengewoon getalenteerd songwriter en bovendien een eigenzinnig muzikant. Ondanks zijn rijke staat van dienst in de muziek zit Eitzel nog altijd krap bij kas, wat het maken van een nieuwe plaat iedere keer weer tot een uitdaging maakt. Voor de afwisseling heeft Eitzel dit keer een producer van naam en faam in kunnen schakelen (de onder andere van Warren Zevon, Rickie Lee Jones, Ryan Adams, k.d. lang, Ron Sexsmith, Lucinda Williams, Jackson Browne, Shelby Lynne, en She & Him bekende Sheldon Gomberg) en dat heeft een bijzonder positieve invloed op de kwaliteit van de plaat. Don’t Be A Stranger is vergeleken met zijn voorgangers een verzorgd klinkende plaat met alleen maar songs van hoog niveau. Het zijn ingetogen en vaak bijna lome songs waarin invloeden uit meerdere genres (waaronder dit keer flink wat invloeden uit de soul en de jazz) worden samengesmeed tot het unieke geluid van Mark Eitzel. Eitzel klinkt, waarschijnlijke mede door al het fysieke ongemak, kwetsbaarder dan ooit, wat zijn toch altijd al melancholische muziek nog wat extra impact geeft. Waar zijn vorige platen wat rommelig klonken, valt Don’t Be A Stranger op door de warme productie en een werkelijk prachtige instrumentatie. Eitzel’s getergde en uit duizenden herkenbare stemgeluid doet de rest. Don’t Be A Stranger is geen plaat voor een feestje, maar wel een stemmige plaat die krachtig kleurt bij de donkere en koude dagen die ons te wachten staan. De afgelopen jaren was het, buiten de helaas grotendeels genegeerde comeback plaat van American Music Club, helaas wat afzien voor de fans van Mark Eitzel, maar met het bijzonder mooie Don’t Be A Stranger is hij terug waar hij hoort; op een torenhoog voetstuk. Erwin Zijleman
