Mickey Newbury - Lulled By The Moonlight / Stories From The Silver Moon Cafe / Blue To This Day

Mijn bespreking van Mickey Newbury’s box-set An American Trilogy ongeveer anderhalf jaar geleden staat nog altijd in de top 10 van de meest gelezen recensies uit de (nog redelijk prille) historie van deze BLOG. Ik kan me daar heel goed in vinden, want de heruitgave van het vroege werk van de miskende Amerikaanse singer-songwriter reken ik niet alleen tot mijn grote ontdekkingen van de afgelopen jaren, maar bovendien tot het beste dat ik de afgelopen jaren in het singer-songwriter genre heb gehoord. Na de bijzonder indrukkwekkende trilogie (It Looks Like Rain uit 1969, Frisco Mabel Joy uit 1971 en Heaven Help The Child Heaven uit 1973) uit de beginjaren van de carrière van Mickey Newbury, maakte de Amerikaan in de rest van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 nog een aantal platen die ook op een nieuwe uitgave wachten. Vervolgens werd het lange tijd stil rond Mickey Newbury, waarna hij tussen 1996 en 2002 nog een aantal platen zou maken. Van deze platen zijn er nu drie opnieuw uitgebracht, waarbij het opvalt dat de beste van het stel, A Long Road Home uit 2002, vooralsnog ontbreekt. De nieuwe worp reissues bestaat uit drie platen: Lulled By The Moonlight uit 1996, Stories From The Silver Moon Cafe uit 2000 en Mickey Newbury’s zwanenzang Blue To This Day uit 2003. De drie platen hebben gemeen dat ze zijn gestoken in een spuuglelijke hoes (met name die van de laatste twee platen zijn  van een bijna ongekende lelijkheid), maar belangrijker is het feit dat ze alle drie muziek van een zeldzaam hoog niveau bevatten. Lulled By The Moonlight is Mickey Newbury’s comebackplaat uit de jaren 90. De plaat volgt op een lange stilte en komt voor velen als een grote verrassing. Lulled By The Moonlight is zeker geen slechte plaat, maar hij is lang niet zo goed als de drie platen uit de American Trilogy en is ook minder sterk dan de andere twee platen die nu opnieuw zijn uitgebracht. Op Lulled By The Moonlight vindt Mickey Newbury een deel van zijn werk opnieuw uit (iets dat hij zijn hele carrière is blijven doen) en laat hij bovendien horen dat hij het schrijven van bijzondere songs niet is verleerd. In tegenstelling tot de platen uit de American Trilogy klinkt de plaat wel wat gedateerd, maar onder de hordes nieuwe singer-songwriters die momenteel opduiken zijn er maar weinig die er in slagen om een plaat van dit niveau te maken. Het in 2000 uitgebrachte Stories From The Silver Moon Cafe is zoals gezegd een stuk beter. Het is een alle opzichte een klassieke en hartverscheurend mooie singer-songwriter plaat met als bonus Mickey Newbury’s voorliefde voor country en zijn afwijking om zijn muziek vol te proppen met achtergrondgeluiden. Stories From The Silver Moon Cafe gaf me direct bij eerste beluistering hetzelfde euforische gevoel dat zich meester van me maakte bij beluistering van de American Trilogy en sindsdien is de plaat alleen maar beter geworden. Het is 2003 uitgebrachte Blue To This Day is misschien net wat minder sterk, maar het is wel een indrukwekkendere plaat. Blue To This Day werd opgenomen door een ernstig zieke en al flink verzwakte Mickey Newbury. Toen de plaat uiteindelijk in de winkel lag was Newbury al overleden (op slechts 62 jarige leeftijd), maar op de plaat klinkt hij ondanks de lichamelijke beperkingen nog gedreven. Blue To This Day is een zware en donkere plaat, die flink wat impact heeft. Het is een plaat die je uiteindelijk wat triest achter laat, maar de muziek is wonderschoon. Met deze drie reissues staat het herontdekte oeuvre van Mickey Newbury nu op zes platen en een bonus-disc. Op naar de volgende worp, waarin met name A Long Road Home (2002) en The Sailor (1979) niet mogen ontbreken. Erwin Zijleman