Low - The Invisble Way

De Amerikaanse band Low bestaat dit jaar precies twintig jaar. De band uit Duluth, Minnesota, was destijds één van de eerste bands die in het hokje slowcore werd gepropt en speelde van alle bands in dit hokje waarschijnlijk het langzaamst. Het heeft de afgelopen twintig jaar een prachtige serie platen opgeleverd, waaronder minstens tien (!) viersterren platen. Het etiket slowcore heeft Low gedurende de afgelopen twintig jaar wel grotendeels afgeworpen, al maakt de band nog altijd bij voorkeur muziek die zich in een laag tempo voortsleept. Twee jaar geleden maakte Low aan de hand van de wat onverwachte producer Matt Beckley (bekend van onder andere Katy Perry) het verrassend sterke C’mon. Nu keert de band terug met het al even sterke The Invisible Way. Ook voor The Invisible Way heeft Low een opvallende producer weten te strikken, want niemand minder dan Wilco’s Jeff Tweedy nam plaats achter de knoppen. Het blijkt een fantastische keuze, want The Invisible Way is een hele sterke plaat. Ook op haar nieuwe plaat is Low weer Low gebleven, maar naast een aantal typische Low tracks bevat de plaat ook een aantal tracks waarop de band door Jeff Tweedy uit de eigen comfort zone wordt gelokt. The Invisible Way is voor Low begrippen een bijzonder toegankelijke plaat. Zeker in de tracks die worden gedomineerd door piano en de verrassend sterke stem van Mimi Parker (die in vocaal opzicht dominanter aanwezig is dan in het verleden en bovendien veel beter zingt) hoor je maar weinig van de gruizige ondertoon die de muziek van Low in het verleden kenmerkte. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant klinkt het allemaal wel erg lekker en toch ook zeker voldoende eigenzinnig. The Invisible Way is een afwisselende plaat, die ook nog wel wat ruimte biedt voor het geluid dat we van de band kennen, waardoor The Invisible Way ondanks de verschillen nog altijd een typische Low plaat is. Liefhebbers van de dynamiek in het geluid van Low zullen moeten constateren dat de band op haar nieuwe plaat een stuk minder dynamisch klinkt, maar dat betekent zeker niet dat The Invisible Way een saaie plaat is, zoals hier en daar wordt gesuggereerd. The Invisible Way is een mooie en tijdloze plaat van een band die zichzelf in het verleden al een aantal keer opnieuw heeft uitgevonden en dat kunstje in haar twintigste levensjaar nog maar eens herhaalt. Ik heb The Invisible Way al een tijdje in huis en moet zeggen dat de plaat zeker niet minder wordt, integendeel zelfs. Low heeft het al met al weer geflikt en wederom met een net wat ander geluid. Een diepe buiging is op zijn plaats. Erwin Zijleman