Devendra Banhart - Mala

Het is een tijdje stil geweest rond Devendra Banhart. De man die ruim tien jaar geleden aan de basis stond van het genre dat bekend werd onder uiteenlopende namen als psych-folk, alt-folk, indie-folk en freak-folk, schudde jarenlang de ene na de andere bepalende plaat in het genre uit de mouw, maar sinds het in 2009 verschenen What Will We Be was het stil. Dat was geen toeval. In 2009 was de wereld uitgekeken op het genre waardoor een fase van herbezinning noodzakelijk werd. Dat What Will We Be (overigens Banhart’s enige plaat voor een major) in 2009 niet werd opgepikt was trouwens jammer, want na een aan nauwelijks te doorgronden plaat (Smokey Rolls Down Thunder Canyon uit 2007) was What Will We Be een prima plaat, die eigenlijk niet zo gek veel te maken had met de alt-folk (of één van de andere benamingen van het genre). Met Mala pakt Devendra Banhart de draad weer op. De tijd dat hij op handen wordt gedragen en precies kan doen wat hij zelf wil is voorbij en dus moet de overtuiging weer van de muziek komen. Mala slaagt hier uitstekend in. Waar Devendra Banhart in het verleden de min of meer gangbare songstructuren wel eens uit het oog verloor, bevat Mala een serie prima songs, die vrijwel allemaal over een kop en een staart beschikken (en dat is bij Devendra Banhart zeker niet vanzelfsprekend). Natuurlijk maakt Devendra Banhart het de luisteraar nog altijd niet heel makkelijk. Mala weet op knappe wijze een aantal zeer uiteenlopende genres te verenigen en gaat net zo makkelijk aan de haal met folk, psychedelica en lo-fi als met soul, funk, elektronica en Zuid-Amerikaanse muziek. Op Mala schijnt nadrukkelijk de zon, maar het is zeker geen plaat om bij achterover te leunen. Aan de ene kant omdat de zonnestralen zo af en toe nog van een andere planeet (of in dit geval andere zon) lijken te komen en aan de andere kant omdat dit zo’n plaat is die uiteindelijk een belangrijk deel van zijn kracht ontleend aan alle fraaie details. Op Mala maakt Devendra Banhart de redelijk toegankelijke muziek die hij op zijn major-debuut (en zwanenzang) What Will We Be maakte, maar dan aangevuld met een snufje van de eigenwijsheid die zijn muziek in het verdere verleden zo verrassend maakte. In een aantal tracks en met name de tracks waarin de elektronica regeert slaat het nog wat door richting gekte, maar zeker wanneer Devendra Banhart kiest voor folky popliedjes vol emotie en deels in het Spaans gezongen, is het maar heel moeilijk om Mala te weerstaan. Het absolute prijsnummer is  het persoonlijke en indringende Daniel. Deze track is al door velen vergeleken met de muziek van Elliott Smith en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. De rest van Mala is een plaat van momenten en uitersten, maar saai of vervelend wordt het nooit en meestal is het gewoon mooi en spannend. De alt-folk hebben we een paar jaar geleden definitief ten grave gedragen, maar Devendra Banhart is op Mala weer springlevend. Het is mogelijk één van de opvallendste muzikale wederopstandingen van het jaar. Erwin Zijleman