Chvrches - The Bones Of What You Believe
Laat ik voorop stellen dat synthpop niet echt mijn ding is, maar zo af en toe verschijnt er een plaat in het genre die, ook voor mij, nauwelijks is te weerstaan is. Als ik me laat verleiden door synthpop is het over het algemeen synthpop van het eigenzinnigere soort. Zo ging ik het afgelopen jaar voor de bijl voor de fascinerende platen van Monokino, Au Revoir Simone en Young Galaxy, maar de synthpop sensatie van 2013 ging vooralsnog aan me voorbij. De afgelopen weken heb ik het nog maar eens geprobeerd met het Schotse Chvrches en dit keer viel het kwartje wel. Bij de eerste beluistering van The Bones Of What You Believe vond ik de muziek van Chvrches wat te glad en te weinig avontuurlijk, maar de muziek van de band uit Glasgow heeft wel degelijk scherpe randjes, zoals het muziek van een band uit Glasgow betaamt. Ondanks deze scherpe randjes is de muziek van het Schotse drietal bijzonder aanstekelijk. The Bones Of What You Believe bevat een dozijn vrijwel onweerstaanbare popsongs. Het zijn popsongs die drie verschillende kanten op gaan. Een deel van de songs op het debuut van Chvrches laat zich zeer nadrukkelijk inspireren door de synthpop uit de jaren 80 (als ik één naam mag noemen kies ik voor The Human League), een ander deel van de songs kiest met meer eigentijdse electropop voor de dansvloer (als ik weer één naam mag noemen kies ik voor Robyn) en tenslotte is Chvrches ook niet vies van dromerige maar tegelijkertijd gitzwarte popsongs die zich veel langzamer voortslepen dan de andere songs op de plaat (The Xx is dit keer de belangrijkste naam die bij me op komt). Chvrches bestaat uit twee gelouterde muzikanten. Iain Cook maakte deel uit van Areogramma, terwijl Martin Doherty lid was van The Twilight Sad (zwaar onderschatte band). Dat hoor je goed terug in de mooie maar ook verrassende instrumentatie op The Bones Of What You Believe, die vaak nogal donker gekleurd is. Grootste verrassing op The Bones Of What You Believe vind ik persoonlijk echter zangeres Lauren Mayberry, die meer overtuigt dan vrijwel al haar collega’s in het genre. Door de wat onderkoelde zang en het overwegend donkere klankentapijt doet The Bones Of What You Believe me ook wel wat denken aan het debuut van Lorde, al is de muziek van Chvrches een stuk elektronischer. The Bones Of What You Believe doet het vooral goed wanneer je de plaat lekker hard uit de speakers laat komen, al sneeuwen de scherpe randjes dan onder door de aanstekelijke beats en de zwaar aangezette synths. Af en toe eens beluisteren met de koptelefoon is daarom ook aan te bevelen. Synthpop blijft voor mij een genre waarvan ik slechts met mate kan genieten, maar zo op zijn tijd is het nauwelijks te weerstaan. Chvrches behoorde in 2013 tot het beste dat het genre heeft voortgebracht en verdient daarom, beter laat dan nooit, een plekje op deze BLOG. Erwin Zijleman
Laat ik voorop stellen dat synthpop niet echt mijn ding is, maar zo af en toe verschijnt er een plaat in het genre die, ook voor mij, nauwelijks is te weerstaan is. Als ik me laat verleiden door synthpop is het over het algemeen synthpop van het eigenzinnigere soort. Zo ging ik het afgelopen jaar voor de bijl voor de fascinerende platen van Monokino, Au Revoir Simone en Young Galaxy, maar de synthpop sensatie van 2013 ging vooralsnog aan me voorbij. De afgelopen weken heb ik het nog maar eens geprobeerd met het Schotse Chvrches en dit keer viel het kwartje wel. Bij de eerste beluistering van The Bones Of What You Believe vond ik de muziek van Chvrches wat te glad en te weinig avontuurlijk, maar de muziek van de band uit Glasgow heeft wel degelijk scherpe randjes, zoals het muziek van een band uit Glasgow betaamt. Ondanks deze scherpe randjes is de muziek van het Schotse drietal bijzonder aanstekelijk. The Bones Of What You Believe bevat een dozijn vrijwel onweerstaanbare popsongs. Het zijn popsongs die drie verschillende kanten op gaan. Een deel van de songs op het debuut van Chvrches laat zich zeer nadrukkelijk inspireren door de synthpop uit de jaren 80 (als ik één naam mag noemen kies ik voor The Human League), een ander deel van de songs kiest met meer eigentijdse electropop voor de dansvloer (als ik weer één naam mag noemen kies ik voor Robyn) en tenslotte is Chvrches ook niet vies van dromerige maar tegelijkertijd gitzwarte popsongs die zich veel langzamer voortslepen dan de andere songs op de plaat (The Xx is dit keer de belangrijkste naam die bij me op komt). Chvrches bestaat uit twee gelouterde muzikanten. Iain Cook maakte deel uit van Areogramma, terwijl Martin Doherty lid was van The Twilight Sad (zwaar onderschatte band). Dat hoor je goed terug in de mooie maar ook verrassende instrumentatie op The Bones Of What You Believe, die vaak nogal donker gekleurd is. Grootste verrassing op The Bones Of What You Believe vind ik persoonlijk echter zangeres Lauren Mayberry, die meer overtuigt dan vrijwel al haar collega’s in het genre. Door de wat onderkoelde zang en het overwegend donkere klankentapijt doet The Bones Of What You Believe me ook wel wat denken aan het debuut van Lorde, al is de muziek van Chvrches een stuk elektronischer. The Bones Of What You Believe doet het vooral goed wanneer je de plaat lekker hard uit de speakers laat komen, al sneeuwen de scherpe randjes dan onder door de aanstekelijke beats en de zwaar aangezette synths. Af en toe eens beluisteren met de koptelefoon is daarom ook aan te bevelen. Synthpop blijft voor mij een genre waarvan ik slechts met mate kan genieten, maar zo op zijn tijd is het nauwelijks te weerstaan. Chvrches behoorde in 2013 tot het beste dat het genre heeft voortgebracht en verdient daarom, beter laat dan nooit, een plekje op deze BLOG. Erwin Zijleman