Torres - Torres
Eergisteren haalde ik uit het lijstje van AllMusic.com met de beste debuten van 2013 de opvallende plaat van Lady Lamb The Beekeeper. Uit dezelfde lijst komt het debuut van haar collega en tourmaatje Torres. Achter Torres gaat ene Mackenzie Scott (niet te verwarren met one-hit-wonder Scott McKenzie) schuil. Torres maakt op haar titelloze debuut muziek die minstens even intrigerend en ongrijpbaar is als die van Lady Lamb The Beekeeper. Ook Torres kan niet kiezen tussen mooie stemmige klanken en het rauwere gitaarwerk. In de openingstrack doet het qua stem en gitaarwerk erg denken aan PJ Harvey in haar beginjaren, maar Torres kan in veel genres uit de voeten. De muziek van Torres is een vat vol tegenstrijdigheden. Het ene moment klinkt het bijna zwoel en lieflijk, maar het volgende moment stort Torres een bak rauwe ellende over je heen om bang van te worden. Torres is zwaar verliefd op haar elektrische gitaar (een Gibson die met veel pijn en moeite bij elkaar werd gespaard) en tovert er de mooiste klanken uit. Haar stem, die vaak wordt ondersteund met strijkers, past hier prachtig bij en volgt de klankkeuren van de gitaar op fraaie wijze. Torres maakt op haar debuut indringende popliedjes die je niet onberoerd zullen laten. Het zijn popliedjes die direct intrigeren, maar het duurt even voor ze ook echt blijven hangen. Het debuut van Torres is geen plaat voor mensen die het leven uitsluitend door een roze bril willen bekijken, want het titelloze debuut van de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee, is een donkere en vaak zelfs wat onheilspellende plaat. Invloeden uit haar thuisbasis zijn zeldzaam op het debuut van Torres, maar als ze net wat meer rootsinvloeden in haar muziek toe laat hoor je dat ze ook in dit genre uitstekend uit de voeten kan. Persoonlijk word ik het meest geraakt door de songs die het moeten doen met werkelijke schitterende, bijna atmosferische, gitaarlijnen en de vele kleuren in het stemgeluid van Torres, maar ook de songs die bijna overlopen van dynamiek overtuigen uiteindelijk vrij makkelijk. De songs in de eerste categorie doen me trouwens wel wat denken aan de platen die Cat Power maakte voor ze de Southern Soul ontdekte. Bij beluistering van het debuut van Lady Lamb The Beekeeper verbaas ik me nog iedere keer over het feit dat de plaat in Europa nauwelijks aandacht heeft gekregen en het debuut van Torres roept eigenlijk precies hetzelfde gevoel op. Waar veel vrouwelijke singer-songwriters momenteel keurig binnen de lijntjes kleuren, laat Torres op haar debuut heel veel lef en avontuur horen. Het debuut van de Amerikaanse is daarom misschien wat minder makkelijk te doorgronden, maar de houdbaarheid op langere termijn is een stuk groter. Ik hou na vandaag echt op over jaarlijstjes, maar ook de cd van Torres is veel te mooi om te negeren. Erwin Zijleman
Eergisteren haalde ik uit het lijstje van AllMusic.com met de beste debuten van 2013 de opvallende plaat van Lady Lamb The Beekeeper. Uit dezelfde lijst komt het debuut van haar collega en tourmaatje Torres. Achter Torres gaat ene Mackenzie Scott (niet te verwarren met one-hit-wonder Scott McKenzie) schuil. Torres maakt op haar titelloze debuut muziek die minstens even intrigerend en ongrijpbaar is als die van Lady Lamb The Beekeeper. Ook Torres kan niet kiezen tussen mooie stemmige klanken en het rauwere gitaarwerk. In de openingstrack doet het qua stem en gitaarwerk erg denken aan PJ Harvey in haar beginjaren, maar Torres kan in veel genres uit de voeten. De muziek van Torres is een vat vol tegenstrijdigheden. Het ene moment klinkt het bijna zwoel en lieflijk, maar het volgende moment stort Torres een bak rauwe ellende over je heen om bang van te worden. Torres is zwaar verliefd op haar elektrische gitaar (een Gibson die met veel pijn en moeite bij elkaar werd gespaard) en tovert er de mooiste klanken uit. Haar stem, die vaak wordt ondersteund met strijkers, past hier prachtig bij en volgt de klankkeuren van de gitaar op fraaie wijze. Torres maakt op haar debuut indringende popliedjes die je niet onberoerd zullen laten. Het zijn popliedjes die direct intrigeren, maar het duurt even voor ze ook echt blijven hangen. Het debuut van Torres is geen plaat voor mensen die het leven uitsluitend door een roze bril willen bekijken, want het titelloze debuut van de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee, is een donkere en vaak zelfs wat onheilspellende plaat. Invloeden uit haar thuisbasis zijn zeldzaam op het debuut van Torres, maar als ze net wat meer rootsinvloeden in haar muziek toe laat hoor je dat ze ook in dit genre uitstekend uit de voeten kan. Persoonlijk word ik het meest geraakt door de songs die het moeten doen met werkelijke schitterende, bijna atmosferische, gitaarlijnen en de vele kleuren in het stemgeluid van Torres, maar ook de songs die bijna overlopen van dynamiek overtuigen uiteindelijk vrij makkelijk. De songs in de eerste categorie doen me trouwens wel wat denken aan de platen die Cat Power maakte voor ze de Southern Soul ontdekte. Bij beluistering van het debuut van Lady Lamb The Beekeeper verbaas ik me nog iedere keer over het feit dat de plaat in Europa nauwelijks aandacht heeft gekregen en het debuut van Torres roept eigenlijk precies hetzelfde gevoel op. Waar veel vrouwelijke singer-songwriters momenteel keurig binnen de lijntjes kleuren, laat Torres op haar debuut heel veel lef en avontuur horen. Het debuut van de Amerikaanse is daarom misschien wat minder makkelijk te doorgronden, maar de houdbaarheid op langere termijn is een stuk groter. Ik hou na vandaag echt op over jaarlijstjes, maar ook de cd van Torres is veel te mooi om te negeren. Erwin Zijleman