James Vincent McMorrow - Post Tropical
Het is al weer meer dan twee jaar geleden dat ik kennis maakte met de muziek van de Ierse singer-songwriter James Vincent McMorrow. Zijn ingetogen debuut riep bij mij associaties op met de muziek van onder andere John Martyn, Jeff Buckley, Bon Iver, Ray LaMontagne en Patrick Watson en dan weet je het wel. Early In The Morning was echter niet alleen vanwege de vergelijking met een aantal van mijn persoonlijke favorieten (met name de eerste drie) een bijzondere plaat. James Vincent McMorrow wist de muziek van zijn inspiratiebronnen op zijn debuut immers ook nog eens te vernieuwen, waardoor het debuut van de Ier uiteindelijk kon worden geschaard onder de meest memorabele debuten van 2011 (iets waar ik zelf overigens pas in 2012 achter kwam). De verwachtingen met betrekking tot de man’s tweede plaat waren dan ook hooggespannen, maar James Vincent McMorrow maakt het de luisteraar zeker niet makkelijk. Aan de cover van Post Tropical zie je eigenlijk al dat de tweede plaat van de Ierse singer-songwriter een totaal andere plaat is dan het zo bewierookte debuut. De vage foto van een wat grauw en kleurloos Iers landschap heeft plaats gemaakt voor een kleurige tekening van een tropisch landschap, compleet met palmbomen en een flamingo (op de aandrijvende ijsbeer kom ik later terug). Ook in muzikaal opzicht is er flink wat veranderd op de tweede plaat van James Vincent McMorrow. De ingetogen akoestische instrumentatie van het debuut, die voornamelijk bestond uit akoestische gitaar en banjo, heeft plaatsgemaakt voor elektronische klanken. Deze zijn bij vlagen uitbundig en hier en daar duikt zelfs een voorzichtige beat op, maar meestal houdt James Vincent McMorrow het klankentapijt redelijk ingetogen of zelfs benevelend. Verder is de Ier op het gehoor nog wat hoger gaan zingen; soms zo hoog dat het bij mij in eerste instantie wat geforceerd over kwam. Wanneer je vervolgens ook nog eens constateert dat McMorrow op Post Tropical de regen heeft verruild voor de zon, is de conclusie gerechtvaardigd dat James Vincent McMorrow op zijn tweede plaat een draai heeft gemaakt waarvoor zelfs de gemiddelde politicus zich zou schamen. Ik heb zelf erg moeten wennen aan James Vincent McMorrow 2.0. In eerste instantie stonden zowel de zang als de instrumentatie me tegen en hoopte ik iedere volgende track tevergeefs op een terugkeer naar het geluid van Early In The Morning. Na gewenning viel er echter steeds meer op zijn plaats. James Vincent McMorrow lijkt de Ierse regen te hebben verruild voor de Mexicaanse zon, maar onder de warme elektronische laag zit nog altijd een gekwelde singer-songwriter die zijn emoties vertaalt naar indringende popsongs. Net als je denkt dat het allemaal wel heel erg vrolijk, zonnig en zelfs bijna funky wordt, komt de ijsbeer op de ijsschots (op de cover van de plaat) aandrijven en komt de singer-songwriter in James Vincent McMorrow weer naar boven. Wat heel even niemendalletjes leken, zijn opeens toch weer de prima songs die we op basis van het debuut van de Ier van hem hadden verwacht. Pel het glimmende laagje elektronica er af en je hoort toch weer de songs die Early In The Morning zo bijzonder maakten, waarna al snel blijkt dat songs hun schoonheid niet verliezen door een laagje elektronica en dat dit laagje de songs zo af en toe zelfs naar een hoger plan tilt. Early In The Morning schatte ik pas na maanden op de juiste waarde en dat zal voor Post Tropical niet anders zijn. Heel voorzichtig durf ik echter al wel te concluderen dat James Vincent McMorrow met Post Tropical wederom een hele mooie en intrigerende plaat heeft gemaakt. Anders dan verwacht, maar dat is waarschijnlijk precies de kracht van deze Ierse muzikant. Erwin Zijleman
Het is al weer meer dan twee jaar geleden dat ik kennis maakte met de muziek van de Ierse singer-songwriter James Vincent McMorrow. Zijn ingetogen debuut riep bij mij associaties op met de muziek van onder andere John Martyn, Jeff Buckley, Bon Iver, Ray LaMontagne en Patrick Watson en dan weet je het wel. Early In The Morning was echter niet alleen vanwege de vergelijking met een aantal van mijn persoonlijke favorieten (met name de eerste drie) een bijzondere plaat. James Vincent McMorrow wist de muziek van zijn inspiratiebronnen op zijn debuut immers ook nog eens te vernieuwen, waardoor het debuut van de Ier uiteindelijk kon worden geschaard onder de meest memorabele debuten van 2011 (iets waar ik zelf overigens pas in 2012 achter kwam). De verwachtingen met betrekking tot de man’s tweede plaat waren dan ook hooggespannen, maar James Vincent McMorrow maakt het de luisteraar zeker niet makkelijk. Aan de cover van Post Tropical zie je eigenlijk al dat de tweede plaat van de Ierse singer-songwriter een totaal andere plaat is dan het zo bewierookte debuut. De vage foto van een wat grauw en kleurloos Iers landschap heeft plaats gemaakt voor een kleurige tekening van een tropisch landschap, compleet met palmbomen en een flamingo (op de aandrijvende ijsbeer kom ik later terug). Ook in muzikaal opzicht is er flink wat veranderd op de tweede plaat van James Vincent McMorrow. De ingetogen akoestische instrumentatie van het debuut, die voornamelijk bestond uit akoestische gitaar en banjo, heeft plaatsgemaakt voor elektronische klanken. Deze zijn bij vlagen uitbundig en hier en daar duikt zelfs een voorzichtige beat op, maar meestal houdt James Vincent McMorrow het klankentapijt redelijk ingetogen of zelfs benevelend. Verder is de Ier op het gehoor nog wat hoger gaan zingen; soms zo hoog dat het bij mij in eerste instantie wat geforceerd over kwam. Wanneer je vervolgens ook nog eens constateert dat McMorrow op Post Tropical de regen heeft verruild voor de zon, is de conclusie gerechtvaardigd dat James Vincent McMorrow op zijn tweede plaat een draai heeft gemaakt waarvoor zelfs de gemiddelde politicus zich zou schamen. Ik heb zelf erg moeten wennen aan James Vincent McMorrow 2.0. In eerste instantie stonden zowel de zang als de instrumentatie me tegen en hoopte ik iedere volgende track tevergeefs op een terugkeer naar het geluid van Early In The Morning. Na gewenning viel er echter steeds meer op zijn plaats. James Vincent McMorrow lijkt de Ierse regen te hebben verruild voor de Mexicaanse zon, maar onder de warme elektronische laag zit nog altijd een gekwelde singer-songwriter die zijn emoties vertaalt naar indringende popsongs. Net als je denkt dat het allemaal wel heel erg vrolijk, zonnig en zelfs bijna funky wordt, komt de ijsbeer op de ijsschots (op de cover van de plaat) aandrijven en komt de singer-songwriter in James Vincent McMorrow weer naar boven. Wat heel even niemendalletjes leken, zijn opeens toch weer de prima songs die we op basis van het debuut van de Ier van hem hadden verwacht. Pel het glimmende laagje elektronica er af en je hoort toch weer de songs die Early In The Morning zo bijzonder maakten, waarna al snel blijkt dat songs hun schoonheid niet verliezen door een laagje elektronica en dat dit laagje de songs zo af en toe zelfs naar een hoger plan tilt. Early In The Morning schatte ik pas na maanden op de juiste waarde en dat zal voor Post Tropical niet anders zijn. Heel voorzichtig durf ik echter al wel te concluderen dat James Vincent McMorrow met Post Tropical wederom een hele mooie en intrigerende plaat heeft gemaakt. Anders dan verwacht, maar dat is waarschijnlijk precies de kracht van deze Ierse muzikant. Erwin Zijleman