Daft Punk - Random Access Memories
Ik heb de hype rond het Franse Daft Punk nooit zo begrepen. Van hun debuut Homework uit 1997 werd ik vooral heel zenuwachtig en aan de meeste platen die volgden ben ik niet eens begonnen. De hype rond de laatste plaat van het tweetal heb ik vorig jaar dan ook compleet langs me heen laten gaan. Ik heb er geen noot van beluisterd en heb er nauwelijks een letter over gelezen. Het nieuws dat er flink wat gasten van naam en faam op de plaat zijn te horen was me niet helemaal ontgaan, maar de details gingen toch vooral langs me heen. De vorige maand gepubliceerde jaarlijstjes waren voor mij geen reden om mijn mening te herzien. Daft Punk was aan mij niet besteed, althans dat dacht ik. Ik heb mijn mening moeten herzien toen ik de plaat vorige week tijdens een etentje hoorde. Random Access Memories maakte direct een onuitwisbare indruk, zeker toen Giorgio Moroder op kwam draven voor een monumentale track. Daft Punk debuteerde ooit met een plaat die volgens recensenten met minstens één been in de toekomst stond, maar Random Access Memories staat met minstens één been in het verleden. Dat zie je aan de gastenlijst waarop naast Giorgio Moroder ook Nile Rodgers prominent aanwezig is, maar dat hoor je vooral aan de muziek. Random Access Memories eert het Europese discogeluid van Giorgio Moroder en vermengt dit met het uit duizenden herkenbare Amerikaanse gitaargeluid van Nile Rodgers (Chic). Hier blijft het niet bij, want ook invloeden uit de muziek van 70s iconen Steely Dan zijn goed hoorbaar, net als invloeden van, ik durf het bijna niet te zeggen, Alan Parsons Project. Daft Punk vermengt de invloeden uit het verleden met haar inmiddels herkenbare eigen geluid en geeft dit een nog wat hedendaagser tintje door de inbreng van gasten als Pharrell Williams, Julian Casablancas en Panda Bear. Het levert een intrigerende plaat op die zowel een rustgevende als een hypnotiserende werking heeft. Het onbetwiste prijsnummer is het eerbetoon aan en met Giorgio Moroder, die het Franse duo best voor de hele plaat had mogen strikken, maar ook de andere tracks op de plaat zijn van hoog niveau. Daft Punk was ooit een band die haar muziek voor bijna 100% uit keyboards toverde, maar op Random Access Memories vertrouwt men voor een deel op muzikanten van vlees en bloed. Het geweldige gitaarwerk van Nile Rodgers is al genoemd, maar Random Access Memories bevat ook geweldig drumwerk van Omar Hakim en John Robinson en maakt hiernaast gebruik van de diensten van een heel legioen strijkers en blazers. Het maakt van Random Access Memories een warmbloedige plaat vol verleiding. Waar ik vroeger heel zenuwachtig werd van Daft Punk, slaat Random Access Memories zich nu voor de zoveelste keer als een warme deken om me heen en vooralsnog wordt de plaat alleen maar beter. Het blijft zonde dat ik zo lang heb vastgehouden aan vooroordelen, want deze recensie komt natuurlijk als mosterd na de maaltijd, tenzij er nog meer lezers van deze BLOG zijn die de nieuwe Daft Punk ten onrechte naast zich neer hebben gelegd. Ik heb direct ook maar eens naar de laatste van Kanye West geluisterd, maar gelukkig kloppen vooroordelen ook wel eens. Ik dompel me waar weer eens onder in de dromerige klanken van Random Access Memories en warempel, het is weer beter. Erwin Zijleman
Ik heb de hype rond het Franse Daft Punk nooit zo begrepen. Van hun debuut Homework uit 1997 werd ik vooral heel zenuwachtig en aan de meeste platen die volgden ben ik niet eens begonnen. De hype rond de laatste plaat van het tweetal heb ik vorig jaar dan ook compleet langs me heen laten gaan. Ik heb er geen noot van beluisterd en heb er nauwelijks een letter over gelezen. Het nieuws dat er flink wat gasten van naam en faam op de plaat zijn te horen was me niet helemaal ontgaan, maar de details gingen toch vooral langs me heen. De vorige maand gepubliceerde jaarlijstjes waren voor mij geen reden om mijn mening te herzien. Daft Punk was aan mij niet besteed, althans dat dacht ik. Ik heb mijn mening moeten herzien toen ik de plaat vorige week tijdens een etentje hoorde. Random Access Memories maakte direct een onuitwisbare indruk, zeker toen Giorgio Moroder op kwam draven voor een monumentale track. Daft Punk debuteerde ooit met een plaat die volgens recensenten met minstens één been in de toekomst stond, maar Random Access Memories staat met minstens één been in het verleden. Dat zie je aan de gastenlijst waarop naast Giorgio Moroder ook Nile Rodgers prominent aanwezig is, maar dat hoor je vooral aan de muziek. Random Access Memories eert het Europese discogeluid van Giorgio Moroder en vermengt dit met het uit duizenden herkenbare Amerikaanse gitaargeluid van Nile Rodgers (Chic). Hier blijft het niet bij, want ook invloeden uit de muziek van 70s iconen Steely Dan zijn goed hoorbaar, net als invloeden van, ik durf het bijna niet te zeggen, Alan Parsons Project. Daft Punk vermengt de invloeden uit het verleden met haar inmiddels herkenbare eigen geluid en geeft dit een nog wat hedendaagser tintje door de inbreng van gasten als Pharrell Williams, Julian Casablancas en Panda Bear. Het levert een intrigerende plaat op die zowel een rustgevende als een hypnotiserende werking heeft. Het onbetwiste prijsnummer is het eerbetoon aan en met Giorgio Moroder, die het Franse duo best voor de hele plaat had mogen strikken, maar ook de andere tracks op de plaat zijn van hoog niveau. Daft Punk was ooit een band die haar muziek voor bijna 100% uit keyboards toverde, maar op Random Access Memories vertrouwt men voor een deel op muzikanten van vlees en bloed. Het geweldige gitaarwerk van Nile Rodgers is al genoemd, maar Random Access Memories bevat ook geweldig drumwerk van Omar Hakim en John Robinson en maakt hiernaast gebruik van de diensten van een heel legioen strijkers en blazers. Het maakt van Random Access Memories een warmbloedige plaat vol verleiding. Waar ik vroeger heel zenuwachtig werd van Daft Punk, slaat Random Access Memories zich nu voor de zoveelste keer als een warme deken om me heen en vooralsnog wordt de plaat alleen maar beter. Het blijft zonde dat ik zo lang heb vastgehouden aan vooroordelen, want deze recensie komt natuurlijk als mosterd na de maaltijd, tenzij er nog meer lezers van deze BLOG zijn die de nieuwe Daft Punk ten onrechte naast zich neer hebben gelegd. Ik heb direct ook maar eens naar de laatste van Kanye West geluisterd, maar gelukkig kloppen vooroordelen ook wel eens. Ik dompel me waar weer eens onder in de dromerige klanken van Random Access Memories en warempel, het is weer beter. Erwin Zijleman