Gambles - Trust
De cover van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Matthew Daniel Siskin lijkt zo weggelopen uit de jaren 60 of 70. Dit geldt overigens ook voor de muziek, want de plaat die Matthew Daniel Siskin heeft gemaakt als Gambles bevat muziek die tegenwoordig eigenlijk nauwelijks meer gemaakt wordt. Voor de instrumentatie op Trust vertrouwt de Amerikaan volledig op zijn akoestische gitaar, die hij bespeelt zoals de grote singer-songwriters uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 dat deden. Omdat Matthew Daniel Siskin ook nog eens zingt als zijn voorbeelden uit het inmiddels verre verleden, is Trust een plaat die je een aantal decennia terug in de tijd werpt. Denk aan de jonge Bob Dylan, de jonge Leonard Cohen en zeker ook aan Donovan. Een plaat met alleen akoestische gitaar en zang. Dat klinkt anno 2014 overbodig en in deze tijd van overvolle producties toch ook wat saai, maar Trust van Gambles is zeker geen overbodige plaat en absoluut geen saaie plaat. Het is razend knap hoe Gambles op Trust dynamiek en spanning in zijn muziek brengt. Dit doet hij alleen door te variëren met de intensiteit van zijn gitaarspel en zijn stem. Gambles maakt op Gambles met enige regelmaat bijna verstilde muziek, maar hij kan ook als een protestzanger op de barricades klimmen en het onrecht in de wereld aan de kaak stellen. Zo heel af en toe vindt Matthew Daniel Siskin zijn muziek kennelijk zelf ook wat te kaal en fluit hij bij de subtiele gitaarakkoorden. Ook dit pakt prachtig uit. Trust is een plaat die met minimale middelen is gemaakt, maar het effect dat Matthew Daniel Siskin sorteert met zijn muziek is groot. Opvallend groot. Bij eerste beluistering was ik vooral verbaasd door de muziek op Trust, maar inmiddels is de muziek van Gambles me dierbaar. Er zijn de afgelopen decennia niet heel veel singer-songwriters geweest die met zulke eenvoudige middelen voor kippenvel konden zorgen. Elliott Smith was in de jaren 90 misschien de laatste en Gambles treedt met Trust nadrukkelijk in de voetsporen van deze antiheld die onbedoeld een cult held werd. Ook de vergelijking met Jake Bugg zal zich opdringen, maar de muziek van Gambles is een stuk Spartaanser en ook een stuk directer. Valt er dan niets aan te merken op de muziek op Trust? Ja, de songs van Gambles zijn erg simpel en gebruiken vrijwel allemaal dezelfde akkoorden. Trust is daarom geen plaat voor een ieder die van muzikale hoogstandjes houdt, maar liefhebbers van pure muziek zonder poespas die uit het hart komt moeten hier zeker eens naar luisteren. Het is vervolgens de vraag of Trust van Gambles je raakt of niet. Als de plaat je niet raakt is de lol er waarschijnlijk na een paar nummers wel af, maar als de plaat je wel raakt voorspel ik dat Trust van Gambles nog flink wat keren terug zal komen in de cd-speler. In mijn cd-speler is het inmiddels al een tijdje een vaste gast. Erwin Zijleman
De cover van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Matthew Daniel Siskin lijkt zo weggelopen uit de jaren 60 of 70. Dit geldt overigens ook voor de muziek, want de plaat die Matthew Daniel Siskin heeft gemaakt als Gambles bevat muziek die tegenwoordig eigenlijk nauwelijks meer gemaakt wordt. Voor de instrumentatie op Trust vertrouwt de Amerikaan volledig op zijn akoestische gitaar, die hij bespeelt zoals de grote singer-songwriters uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 dat deden. Omdat Matthew Daniel Siskin ook nog eens zingt als zijn voorbeelden uit het inmiddels verre verleden, is Trust een plaat die je een aantal decennia terug in de tijd werpt. Denk aan de jonge Bob Dylan, de jonge Leonard Cohen en zeker ook aan Donovan. Een plaat met alleen akoestische gitaar en zang. Dat klinkt anno 2014 overbodig en in deze tijd van overvolle producties toch ook wat saai, maar Trust van Gambles is zeker geen overbodige plaat en absoluut geen saaie plaat. Het is razend knap hoe Gambles op Trust dynamiek en spanning in zijn muziek brengt. Dit doet hij alleen door te variëren met de intensiteit van zijn gitaarspel en zijn stem. Gambles maakt op Gambles met enige regelmaat bijna verstilde muziek, maar hij kan ook als een protestzanger op de barricades klimmen en het onrecht in de wereld aan de kaak stellen. Zo heel af en toe vindt Matthew Daniel Siskin zijn muziek kennelijk zelf ook wat te kaal en fluit hij bij de subtiele gitaarakkoorden. Ook dit pakt prachtig uit. Trust is een plaat die met minimale middelen is gemaakt, maar het effect dat Matthew Daniel Siskin sorteert met zijn muziek is groot. Opvallend groot. Bij eerste beluistering was ik vooral verbaasd door de muziek op Trust, maar inmiddels is de muziek van Gambles me dierbaar. Er zijn de afgelopen decennia niet heel veel singer-songwriters geweest die met zulke eenvoudige middelen voor kippenvel konden zorgen. Elliott Smith was in de jaren 90 misschien de laatste en Gambles treedt met Trust nadrukkelijk in de voetsporen van deze antiheld die onbedoeld een cult held werd. Ook de vergelijking met Jake Bugg zal zich opdringen, maar de muziek van Gambles is een stuk Spartaanser en ook een stuk directer. Valt er dan niets aan te merken op de muziek op Trust? Ja, de songs van Gambles zijn erg simpel en gebruiken vrijwel allemaal dezelfde akkoorden. Trust is daarom geen plaat voor een ieder die van muzikale hoogstandjes houdt, maar liefhebbers van pure muziek zonder poespas die uit het hart komt moeten hier zeker eens naar luisteren. Het is vervolgens de vraag of Trust van Gambles je raakt of niet. Als de plaat je niet raakt is de lol er waarschijnlijk na een paar nummers wel af, maar als de plaat je wel raakt voorspel ik dat Trust van Gambles nog flink wat keren terug zal komen in de cd-speler. In mijn cd-speler is het inmiddels al een tijdje een vaste gast. Erwin Zijleman