Tussen 1979 en 1981 was de Britse band Fischer-Z één van mijn favoriete bands. In een periode van drie jaar leverde de band rond voorman John Watts met Word Salad (1979), Going Deaf For A Living (1980) en Red Skies Over Paradise (1981) drie geweldige platen af en behoorde het bovendien tot de betere live-bands van dat moment. Fischer-Z borduurde met haar muziek voort op de popmuziek uit de vroege jaren 70, maar voorzag haar muziek ook van accenten uit de punk en new wave en maakte het af met een beetje reggae.
Fischer-Z was met haar stekelige songs het Britse broertje van de Amerikaanse Talking Heads, maar helaas ging de band maar kort mee. Fischer-Z dook pas zes jaar na Red Skies Over Paradise weer op, maar op één of andere manier heb ik nooit meer een plaat van de band beluisterd en koester ik nog altijd de drie platen van 35 jaar geleden.
John Watts maakte de afgelopen decennia verder vooral soloplaten (waar ik er wel een aantal van heb), maar duikt nu weer op met een nieuwe Fischer-Z plaat, This Is My Universe.
Het is een plaat die net zo goed een soloplaat van John Watts had kunnen zijn, maar de naam Fischer-Z trekt vast meer aandacht. Het is gelukkig een plaat geworden die de naam Fischer-Z eer aan doet.
John Watts schrijft nog altijd lekker in het gehoor liggende, maar ook stekelige popliedjes. Deze klinken nog wat tijdlozer dan op de vroege platen van Fischer-Z en wat verder opvalt is dat John Watts minder hoog is gaan zingen.
Bij beluistering van This Is My Universe had ik dan ook niet direct associaties met de prachtplaten van weleer, al hoor ik wel steeds meer van het oude Fischer-Z op deze verrassend sterke comeback plaat.
John Watts klinkt op de nieuwe plaat van zijn band gedreven, komt op de proppen met het ene na het andere memorabele popliedjes en stelt in zijn teksten ook nog eens zaken van belang aan de orde.
This Is My Universe is absoluut een groeiplaat. Waar bij eerste beluistering vooral tijdloze popliedjes domineren, grijpt de plaat je bij herhaalde beluistering langzaam maar zeker bij de strot.
Inmiddels heb ik ook flink wat van de sinds 1987 verschenen Fischer-Z platen beluisterd, maar deze komen toch niet in de buurt bij het drietal van lang geleden. This Is My Universe doet dit ook nog niet (maar de plaat is ook nog lang niet uitgegroeid), maar heeft me desondanks vrij makkelijk veroverd. Als Fischer-Z fan van weleer ben ik er heel blij mee. Erwin Zijleman
