Lucius was met haar debuut Wildewoman absoluut één van de grote verrassingen van 2014. Dat was deels de verdienste van de spannende en uiterst veelzijdige instrumentatie op de plaat van de band uit Brooklyn, maar het meest in het oor sprongen toch de geweldige vocalen van Jess Wolfe en Holly Laessig, die Wildewoman naar grote hoogten tilden met een explosie van stemmen.
Waar Lucius op Wildewoman nog veelvuldig uit kwam bij de 60s girl pop van Phil Spector of verraste met rootsy folkpop, staan op opvolger Good Grief de jaren 80 en elektronica centraal.
De instrumentatie op Good Grief is elektronischer en een stuk zwaarder aangezet dan die op het debuut en sluit net zo makkelijk aan bij de avontuurlijke muziek van Prince als bij de muziek van 80’s popprinsessen als Janet Jackson of zelfs Paula Abdul.
Dat laatste is zeker even slikken, maar Good Grief is een plaat waardoor je je niet te makkelijk moet laten ontmoedigen. Zeker in de zwaar aangezette of zelfs pompeuze stukken dreigt de balans af en toe door te slaan richting kitsch, maar gelukkig zijn er altijd de geweldige stemmen van Jess Wolfe en Holly Laessig, die ook op de tweede plaat van Lucius weer verrassen met vocalen die variëren van intiem tot zeer krachtig en die zich door de zwaar aangezette instrumentatie nog verder laten opzwepen.
Tegenover de misschien wel erg zwaar aangezette tracks, staan overigens ook volop tracks die wel meteen weten te overtuigen door een combinatie van bijzondere klanken en gloedvolle vocalen, waaronder de prachtige ingetogen afsluiter.
Waar op Wildewoman de muziek erg naar de achtergrond werd gedrongen door de vocalen, trekt de band achter de twee frontvrouwen nu makkelijker de aandacht met een volle en uit vele lagen bestaande instrumentatie.
Deze is soms heerlijk funky, soms licht en aanstekelijk, maar ook vaak zwaar en theatraal. Het is een instrumentatie waarin van alles te ontdekken valt en die flink aan kracht wint wanneer je er vaker naar luistert, waarna de ook op het eerste gehoor wat pompeuze of kitscherige passages weten te betoveren.
Uiteindelijk valt ook dit keer alles op zijn plek en weet Lucius toch weer te verleiden met een plaat die compleet anders is dan de meeste andere platen van het moment. Iedereen die twee jaar geleden heeft genoten van Wildewoman was waarschijnlijk zeer tevreden geweest met Wildewoman 2, maar het siert de band dat het weer een andere weg in slaat. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman
