Ouroboros is al weer de zesde plaat van Ray LaMontagne en de opvolger van het in 2014 verschenen Supernova. Op Supernova koos de Amerikaanse singer-songwriter samen met producer en Black Keys voorman Dan Auerbach voor een wat steviger en ook wat psychedelischer geluid. Met name de liefhebbers van de rootsmuziek op de eerdere platen van Ray LaMontagne konden deze stap maar matig waarderen.
Ouroboros werd geproduceerd door My Morning Jacket voorman Jim James en is een plaat die hinkt op twee gedachten. Ook de cd versie en de digitale versie van de plaat bestaan uit twee delen en het zijn delen die een duidelijk verschillend geluid laten horen.
Ouroboros opent met het ruim acht minuten durende en flink psychedelische Homecoming en wordt gevolgd door het wat stevigere maar net zo psychedelische Hey, No Pressure, dat ook op Supernova had kunnen staan; iets wat overigens ook geldt voor de twee tracks die volgen.
Nu vond ik Supernova persoonlijk helemaal geen slechte plaat en het is een plaat die ook nog eens beter is geworden naarmate je hem vaker hoorde. De psychedelisch aandoende openingstracks bevallen me dan ook wel, al missen ze het duidelijke stempel dat Ray LaMontagne op zijn eerste platen drukte. Hier staat een fraai 60s geluid met geweldig gitaarwerk tegenover en hoewel Ray LaMontagne misschien wat minder expressief zingt dan we van hem gewend zijn, is ook met de zang helemaal niets mis.
Na 23 minuten zit het eerste deel van de plaat er op en heb ik zelfs een aantal keren aan Pink Floyd moeten denken; een naam die bij beluistering van de eerste platen van Ray LaMontagne nooit bij me op is gekomen.
Het is een naam die ook bij beluistering van het tweede deel van de plaat nog wel eens opkomt, maar over het algemeen genomen laat het tweede deel van de plaat de Ray LaMontagne horen die we kennen van zijn eerste platen en dat is goed nieuws voor de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek.
Het tweede deel van Ouroboros laat een meer akoestisch en roots georiënteerd geluid horen en imponeert weer met vocalen die dwars door de ziel snijden, precies zoals deze vocalen een onuitwisbare indruk maakten op de eerste platen van Ray LaMontagne. Het bevalt me uitstekend, al kan ik met het eerste deel van de plaat ook uit de voeten.
Het in slechts twee weken opgenomen Ouroboros is een plaat met twee gezichten, maar het zijn wat mij betreft gezichten die elkaar versterken. De fans van het eerste uur zullen waarschijnlijk vooral voor het tweede deel van de plaat zwichten, maar ook met het eerste deel is helemaal niets mis. Integendeel zelfs. Erwin Zijleman
