Emily Jane White dook een jaar of acht geleden op met het verstilde en prachtige Dark Undercoat, dat in 2009 een nog fraaier vervolg kreeg met de jaarlijstjesplaat Victorian America. Op haar eerste twee platen maakte de singer-songwriter uit California vooral folk, al was het absoluut muziek met scherpe kantjes (die haar terecht de vergelijking met PJ Harvey opleverde).
Deze lijn werd doorgetrokken op het wederom wonderschone Ode To Sentience uit 2011, maar hierna raakte ik een beetje uitgekeken op de muziek van de singer-songwriter uit California.
Haar vierde plaat Blood/Lines uit 2013 wist me op een of andere manier niet zo te raken als zijn voorgangers en ook met het onlangs verschenen They Moved In Shadow All Together had ik in eerste instantie vooral moeite.
Emily Jane White maakt nog altijd mooie intieme folksongs, maar verpakt ze tegenwoordig op net wat andere en vaak behoorlijk zweverige wijze. Ik hoor niet veel meer van PJ Harvey en des te meer van Enya en daar moet je tegen kunnen. Dat kan ik zelf zeker niet altijd moet ik toegeven.
Door de zweverige klanken was They Moved In Shadow All Together natuurlijk wel een lekker plaatje voor de zomerdagen van de afgelopen week en tijdens deze zomerdagen ben ik de vijfde plaat van Emily Jane White veel meer gaan waarderen.
Van het zweverige klankentapijt en de bijzonder opgenomen zang moet je absoluut houden, maar de songs van Emily Jane White zijn ook dit keer prachtig. Die schoonheid komt veel makkelijker aan de oppervlakte wanneer je de plaat wat vaker hebt gehoord en je niet direct wordt meegevoerd door de zweverige klankentapijten op de plaat en je ook hoort hoe mooi de piano en de akoestische gitaren voortkabbelen.
Onder alle zweverigheid blijken de pareltjes verstopt die Emily Jane White op haar eerste drie platen maakte. Natuurlijk hoor ik de Amerikaanse singer-songwriter nog altijd liever zonder alle galm en lieflijkheid, maar het is uiteindelijk toch meer Agnes Obel dan Enya en dat scheelt een slok op een borrel.
They Moved In Shadow All Together ga ik zeker niet zo koesteren als de oudere platen van Emily Jane White, maar onder de juiste omstandigheden komt ook deze plaat uitstekend tot zijn recht en ben ik toch weer nieuwsgierig naar de volgende stap van de Amerikaanse. Erwin Zijleman
