Ik ben de naam Julia Jacklin de afgelopen weken op een aantal plekken tegen gekomen en iedere keer trok ik de conclusie dat ik maar eens heel snel moest gaan luisteren naar het debuut van de Australische singer-songwriter. Dat heb ik inmiddels gedaan en ik moet zeggen dat Julia Jacklin de hooggespannen verwachtingen met Don’t Let The Kids Win ruimschoots heeft waargemaakt.
Dat is de jonge Australische singer-songwriter gelukt met songs die bol staan van de invloeden, die vervolgens zijn gecombineerd tot een bijzonder eigen geluid dat direct aanspreekt.
De muziek van Julia Jacklin heeft het zwoele en verleidelijke van Mazzy Star, het rauwe en eigentijdse van singer-songwriters als Courtney Barnett, Angel Olsen en Sharon van Etten, het gevoel voor perfecte popliedjes van The Pretenders, de voorliefde voor 50s girlpop van Phil Spector, het flirterige van Blondie, het fascinerende van Lera Lynn en Lana Del Rey en het gevoel en de emotie van zeer uiteenlopende singer-songwriters uit de Amerikaanse rootsmuziek.
Dat lijken misschien wat veel en bovendien deels tegenstrijdige invloeden, maar luister naar Don’t Let The Kids Win en je hoort het echt allemaal. En nog veel meer, want in ieder artikel dat ik lees over Julia Jacklin duiken weer andere namen op en echt onzinnig is het maar zelden.
Julia Jacklin smeedt het allemaal aan elkaar in vrijwel onweerstaanbare popliedjes of in folky songs die je tot op het bot weten te raken. Het zijn de popliedjes die het oor genadeloos strelen, maar de muziek van de Australische singer-songwriter mag ook lekker rammelen of rauw klinken of juist uiterst ingetogen voortkabbelen, wat flink contrasteert met de uitbundige tracks waarmee de plaat opent.
In muzikaal opzicht is het allemaal dik in orde, met een hoofdrol voor het heerlijk galmende of juist zeer subtiele gitaarspel, maar de meeste verleiding komt toch van de heerlijke stem van Julia Jacklin en haar goede gevoel voor melodieuze en tijdloze popliedjes en haar gave om diep te graven in uiterst intieme songs.
Het zijn songs waarin ik steeds weer nieuwe dingen hoor, want als je goed luistert hoor je naast alle al genoemde invloeden ook een beetje dreampop, maar ook de zich langzaam voortslepende Appalachen folk van Gillian Welch.
Don’t Let The Kids Win is een plaat waarvan je alleen maar kunt houden en dat begint al bij eerste beluistering, maar je hoort pas echt hoe goed en veelzijdig de plaat is wanneer je hem veel vaker hebt gehoord. Schrijf hem maar op voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman
