Het cv van de Amerikaanse muzikant Aaron Lee Tasjan lijkt op het eerste gezicht behoorlijk indrukwekkend. Er zijn er immers niet veel die kunnen zeggen dat ze als gitarist bij bands als New York Dolls en Drivin' n' Cryin' op de loonlijst hebben gestaan. Enige relativering is echter wel op zijn plaats, want de in 1986 geboren muzikant stond uiteraard niet tijdens de meest relevante dagen van de genoemde bands met ze op de planken.
Binnenkort heeft Aaron Lee Tasjan de grote namen van weleer niet meer nodig op zijn cv, want met zijn tweede plaat heeft de in Columbus, Ohio, geboren en getogen, maar tegenwoordig vanuit Nashville opererende singer-songwriter een waar kunststukje afgeleverd.
Silver Tears is een plaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70. Bij eerste beluistering hoorde ik direct de invloeden van met name Harry Nilsson, Randy Newman en af en toe Roy Orbison (of Chris Isaak), maar hoe vaker je de tweede plaat van Aaron Lee Tasjan hoort, hoe meer namen opduiken.
Zo bevat Silver Tears een aantal songs waarvoor Paul McCartney zich in de jaren 70 niet geschaamd zou hebben, maar schuift Aaron Lee Tasjan ook meerdere keren op richting de Amerikaanse rootsmuziek of imponeert hij met een bedwelmend staaltje swamp-rock.
Nu zijn er veel meer platen die de mosterd uit vervlogen tijden halen, maar er zijn er niet veel die vol met volstrekt tijdloze popsongs staan, waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Silver Tears is wel zo’n plaat. Aaron Lee Tasjan strooit op zijn tweede plaat met bijzonder aangename popliedjes en het knappe is dat ze allemaal anders klinken.
Naast alle bovengenoemde namen komt ook Jeff Lynne meerdere keren voorbij als vergelijkingsmateriaal, maar Aaron Lee Tasjan heeft New York een paar jaar geleden niet voor niets verruild voor Nashville en kan uiteraard ook uit de voeten met invloeden uit de country. Het grappige is dat in iedere recensie die ik lees weer andere namen opduiken en onzinnig is de opgeworpen vergelijking maar zelden.
Silver Tears is zoals gezegd een plaat om heel erg vrolijk van te worden, maar als je je voor de afwisseling eens niet laat meevoeren door alle onweerstaanbare songs en kritisch naar de songs op de plaat luistert, hoor je dat in de songs van Aaron Lee Tasjan ook nog eens alles klopt en dat de Amerikaanse muzikant niet alleen kan vermaken, maar ook kan ontroeren of inspireren.
En zo is Silver Tears niet alleen een fraai eerbetoon aan de muzikale helden van Aaron Lee Tasjan, maar is het ook een fraaie illustratie van zijn eigen kunnen. Met Silver Tears heeft hij alvast een plaat gemaakt die hoge ogen zou moeten kunnen gooien, maar dat deze muzikant de komende jaren met nog veel meer moois op de proppen gaat komen lijkt me zeker. Erwin Zijleman
