De Britse band White Lies trok in 2009 voor het eerst de aandacht met het werkelijk geweldige To Lose My Life…, dat niet alleen moet worden gerekend tot de beste debuten van het betreffende jaar, maar ook tot de betere platen van 2009. Dat was best opvallend, want White Lies deed op haar debuut niet zo heel veel nieuws. De Londenaren gingen op hun debuut immers aan de haal met invloeden uit de eerste (Joy Division, Echo & The Bunnymen, Gang Of Four) en tweede (Franz Ferdinand, Editors, Interpol) postpunk golf en maakten muziek die onmiddellijk een golf van herinneringen naar de oppervlakte bracht.
Niets nieuws onder de zon, maar wat waren de songs van White Lies sterk en wat werden ze goed uitgevoerd.
White Lies is sindsdien wat zoekende. Op het in 2011 verschenen Rituals werden de gitaren deels verdrongen door synths en deed White Lies wat New Order na het abrupte einde van Joy Division deed. Het in 2013 verschenen Big TV flirtte vervolgens nadrukkelijk met de muziek van de grote bands uit de 80s en liet met name echo’s van Simple Minds en U2 weerklinken.
De band kreeg er de handen van de critici niet voor op elkaar en ook de opmars richting de grote bands van het moment lijkt sinds Big TV wat gestremd. Persoonlijk heb ik alle drie de platen van de band hoog zitten, al is het maar omdat ze de late jaren 70 en jaren 80 zo mooi samenvatten en de songs over het algemeen sterk zijn.
Dat samenvatten van een periode doet ook het onlangs verschenen Friends weer. Op hun nieuwe plaat keert White Lies een paar keer terug naar de donkere postpunk van de late jaren 70 en dus naar de sfeer van hun geweldige debuut, maar Friends biedt ook volop ruimte aan veel lichtvoetigere 80s pop. Dat slaat zo af en toe door in de richting van een band als Aha of Tears for Fears, waarmee White Lies op het randje balanceert, maar Friends blijft wat mij betreft toch steeds aan de goede kant van de streep.
Net als de vorige platen van de band klinkt Friends geweldig en is het merendeel van de songs bovengemiddeld goed. Friends werpt me met grote regelmaat drie decennia terug in de tijd en met een beetje nostalgie is niets mis.
De critici moeten er helemaal niets van hebben en op één of andere manier begrijp ik dat wel. Aan de andere kant is Friends een prima plaat met veel zorgeloze popliedjes en af en toe een donkere wolk. Er staan absoluut wat niemendalletjes op de plaat, maar toch ook een aantal songs die herinneren aan de grootsheid van het debuut van de band.
Volgende keer mogen van mij de donkere wolken wel weer eens overheersen, maar aan het begin van de herfst van 2016 doen de zonnestralen het bij mij ook prima. Zeker geen meesterwerk, maar de meeste nieuwe releases die ik momenteel beluister zijn minder. Erwin Zijleman
