Het debuut van David Corley maakte op mij bij eerste beluistering echter zeker geen onuitwisbare indruk. Zijn stem vond ik verre van mooi en zijn songs leken zich in eerste instantie niet te onderscheiden van alles dat ik al in de kast had staan.
Available Light bleek bij herhaalde beluistering echter een plaat vol verborgen schoonheid, emotie en vooral intensiteit, waardoor ik de plaat uiteindelijk toch nog schaarde onder de verrassingen van 2015 (het jaar waarin de plaat officieel in Nederland werd uitgebracht).
In september van dat jaar stond David Corley op het podium tijdens het Nederlandse Take Root festival en werd hij getroffen door een hartaanval die hem bijna het leven kostte. David Corley herstelde gelukkig volledig van de zware hartaanval die hem trof en bracht vorig jaar een EP uit met een aantal nieuwe songs.
Een maand of wat geleden verscheen zijn tweede plaat en met Zero Moon heb ik nog veel meer moeite gehad dan met het debuut van de Amerikaan. Zero Moon is een behoorlijk donkere plaat en dat is gezien alles dat David Corley meemaakte na het onverwachte succes van zijn debuut misschien ook niet zo gek.
Ook in vocaal opzicht streek Zero Moon bij mij in eerste instantie flink tegen de haren in. De stem van de Amerikaan zit ergens tussen die van Chris Rea, Van Morrison, Lou Reed en Tom Waits in, maar heeft zeker niet de mooiste kenmerken van deze stemmen overgenomen. Zero Moon klinkt hierdoor rauw en ongepolijst, maar klinkt na enige gewenning ook emotievol en doorleefd.
Ook in muzikaal opzicht vond ik Zero Moon bij eerste beluistering op een of andere manier een heftige plaat. David Corley kiest op zijn nieuwe plaat voor een wat ruwer en steviger geluid dan op zijn debuut en doet niet erg zijn best om de luisteraar te bedwelmen met mooie melodieën.
Net als het debuut riep Zero Moon daarom bij eerste beluistering vooral weerstand bij me op en deze hield langer aan dan tweeënhalf jaar geleden, toen Available Light me toch redelijk snel overtuigd had. Bij Zero Moon duurde dat veel langer, maar op een gegeven moment werd ik toch weer gegrepen door de intense muziek van David Corley. Hierna begon Zero Moon snel te groeien en inmiddels vind ik het een prachtplaat.
Zero Moon valt op door een enorme intensiteit en zeggingskracht. David Corley zingt alsof zijn leven er van af hangt, wat de plaat van veel emotie en urgentie voorziet. Het past mooi bij het tijdloze geluid dat hij samen met wat bevriende muzikanten heeft neergezet. Het is een geluid dat de sfeer van het verleden ademt, maar het is ook een geluid dat anders klinkt dan dat op de meeste andere platen van het moment.
Zero Moon is misschien een plaat die weerstand oproept, maar wanneer je je eenmaal hebt overgegeven aan de tweede plaat van David Corley, sleurt de plaat je meedogenloos mee en start een groeiproces dat alleen maar zeer indrukwekkend kan worden genoemd. Erwin Zijleman