The Chills was lang een herinnering uit het verre verleden, maar na de wederopstanding van drie jaar geleden, laat de Nieuw-Zeelandse band nu nogmaals horen hoe tijdloze popliedjes vol zonnestralen klinken. Snow Bound is direct goed voor een glimlach en deze wordt alleen maar breder en breder. Voorman Martin Phillipps schudt het ene na het andere memorabele bitterzoete popliedje uit de mouw en de een is nog mooier dan de ander. Snow Bound is zeker niet minder dan het allerbeste van The Chills en dat wil wat zeggen. Fantastische plaat.
Daar valt weinig tot niets op af te dingen en het knappe is dat de band uit het Nieuw-Zeelandse Dunedin deze status wist te verkrijgen met nog geen handvol platen.
Van de vier platen die de band tussen 1987 en 1996 maakte beschouwde de band er zelf bovendien drie als mislukt, maar naast meesterwerk Submarine Bells uit 1990, zijn ook Brave Worlds uit 1987, Soft Bomb uit 1992 en Sunburnt uit 1996 zeer de moeite waard.
Met hun zonnige gitaarpop plaveiden The Chills de weg voor tijdgenoten als The Clean en The Bats, maar ook flink wat Amerikaanse gitaarbands die in de jaren 90 opdoken zijn schatplichtig aan het baanbrekende werk van The Chills.
Groot was dan ook de verrassing toen The Chills drie jaar geleden opdoken met het verrassend sterke Silver Bullets. Op de niet meer verwachte comeback plaat herleefden de gloriedagen van The Chills en werd nog maar eens duidelijk gemaakt dat de muziek van de Nieuw-Zeelandse band net zo aangenaam en net zo invloedrijk is als die van de Australische soortgenoten The Go-Betweens, waarvoor inmiddels de nodige standbeelden zijn neergezet.
Silver Bullets smaakte drie jaar geleden nadrukkelijk naar meer en dat meer is nu beschikbaar. De titel van de nieuwe plaat, Snow Bound, suggereert misschien dat The Chills hun zo zonnige geluid hebben verruild voor iets koelers en donkerders, maar dat is gelukkig niet het geval. Ook Snow Bound klinkt direct vanaf de eerste noten zonnig en tovert het ene na het andere memorabele popliedje uit de hoge hoed. Precies zoals we dat van The Chills gewend zijn.
De Nieuw-Zeelandse band is talloze malen van samenstelling verandert, maar het draait allemaal nog steeds om voorman Martin Phillipps, die ook op de nieuwe plaat van The Chills weer laat horen wat een geweldig songwriter hij is.
Snow Bound in het verlengde van het drie jaar geleden zo verrassende Silver Bullets en combineert invloeden uit het oudere werk van de band met flink wat invloeden uit de betere popmuziek uit de jaren 80 en altijd een bitterzoet randje. Het al eerder genoemde Allmusic.com noemt Snow Bound in één adem met klassiekers als 16 Lovers Lane van The Go-Betweens, Steve McQueen van Prefab Sprout en natuurlijk Submarine Bells van The Chills zelf. Ik kan me wel vinden in deze vergelijking, maar het is ook de plaat die R.E.M. graag zou hebben gemaakt na Green.
Snow Bound van The Chills is vanaf de eerste noten goed voor een glimlach en die wordt alleen maar breder. The Chills waren lange tijd een mooie herinnering uit het verleden, maar met twee prachtplaten op rij is de Nieuw-Zeelandse band gelukkig weer springlevend. Erwin Zijleman
Ook het nieuwe album van The Chills is weer verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://thechillsmusic.bandcamp.com/album/snow-bound.