Natuurlijk is Egypt Station niet zo goed als de beste soloplaten van Paul McCartney of het beste van The Beatles of Wings, maar er valt meer dan genoeg te genieten op de nieuwe plaat van de legendarische Britse muzikant. Paul McCartney schrijft immers nog altijd geweldige songs, weet meerdere keren te verrassen en emotioneert stiekem toch ook met het randje sleet op de inmiddels 76 jaar oude stembanden. Egypt Station past prima in het rijtje sterke platen dat de Brit de afgelopen twintig jaar heeft gemaakt en kan absoluut mee met de betere platen van het moment.
Ik vind het persoonlijk lastig om het nieuwere werk van Paul McCartney te duiden. Ook Egypt Station kan, wil en mag ik niet vergelijken met zijn beste soloplaten of de beste platen van The Beatles en Wings, maar die verleiding is niet te weerstaan wanneer flarden van zijn oude werk opduiken op een nieuwe plaat.
Egypt Station bevat volop flarden uit het verleden. Na een kort intro opent McCartney zijn nieuwe plaat met een ballad zoals hij die al zoveel heeft gemaakt. Het is een ballad die direct aanspreekt en ook direct blijft hangen, maar het is ook een ballad die laat horen dat de stembanden van de Brit inmiddels flink aan slijtage onderhevig zijn.
In de uptempo track die volgt keert McCartney terug naar zijn jaren met Wings in een song die als niemendalletje begint, maar uiteindelijk toch lekker blijft hangen en ook nog even verrast wanneer aan het eind een Beatlesque sitar opduikt. Egypt Station staat vol met dit soort tracks en zeker in instrumentaal opzicht zijn er talloze verwijzingen naar het werk van The Beatles (luister maar eens naar de piano). Alle fraaie accenten in de instrumentatie hadden overigens een wat mooiere productie verdiend, maar dit terzijde.
Paul McCartney is het schrijven van geweldige popsongs nog altijd niet verleerd en maakt hierbij natuurlijk handig gebruik van al het moois dat hij sinds het begin van de jaren 60 heeft bijgedragen aan de popmuziek. Egypt Station vliegt eigenlijk maar één keer echt uit de bocht. Met Fuh You probeert de ode meester aan te sluiten bij de hitmakers van het moment en slaat hij de plank flink mis (met een Coldplay achtig deuntje). Het illustreert misschien ook wel dat het niveau van zijn oude werk op een veel hoger niveau ligt dan de songs die momenteel de hitlijsten bevolken.
Egypt Station staat zoals gezegd vol met echo’s uit het roemruchte verleden van Paul McCartney, waarbij hij zowel teruggrijpt op al zijn eigen werk als op de rock ’n roll waarmee hij aan het eind van de jaren 50 opgroeide in Liverpool. McCartney beperkt zich echter zeker niet tot zijn verleden en stopt ook meer dan genoeg eigentijdse klanken in zijn muziek, waardoor Egypt Station het volste bestaansrecht heeft.
In eerste instantie had ik wel wat moeite met het zwakker en kwetsbaarder klinkende stemgeluid van Paul McCartney, dat overigens flink wordt ondersteund door moderne techniek, maar het geeft de plaat ook een bijzondere emotionele lading, al is het maar omdat je je beseft dat ook Paul McCartney niet het eeuwige leven heeft. Voorlopig kunnen we echter nog genieten van zijn muziek en kan ik concluderen dat de Brit het hoge niveau van de platen die hij sinds 1997 heeft gemaakt vast heeft weten te houden.
Het is misschien niet zo goed als de echte kroonjuwelen uit zijn oeuvre, maar er zijn toch heel wat bejubelde jonge muzikanten die het niveau van Egypt Station bij lange na niet halen. Dat Egypt Station ook een aantal songs bevat die niet zouden misstaan op een goede McCartney verzamelaar zegt nog wat meer over het niveau van deze uitstekende plaat, die ook wel wat mindere songs bevat, maar dat kennen we van Paul McCartney en kan op een plaat met een uur muziek ook niet zo gek veel kwaad. Erwin Zijleman