Ik was zelf zeer gecharmeerd van de platen van Howling Bells, al was het maar omdat de band het gat dat Mazzy Star halverwege de jaren 90 had achtergelaten aardig wist op te vullen en bovendien wist te verrijken met net wat meer zonnestralen. Na vier prima platen was de koek echter op voor Howling Bells en begon Juanita Stein aan een solocarrière.
Het leverde iets meer dan een jaar geleden het uitstekende America op. Op haar eerste soloplaat liet Juanita Stein zich zeker beïnvloeden door het geluid van haar voormalige band, waardoor ook America associaties opriep met het werk van Mazzy Star, maar de plaat liet ook invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek horen en maakte bovendien geen geheim van een zwak voor tijdloze popmuziek. Het leverde een aantrekkelijk album op, dat helaas minder aandacht kreeg dan Juanita Stein met haar solodebuut verdiende.
De Australische singer-songwriter is verrassend snel terug met een nieuwe plaat en doet op Until The Lights Fade in grote lijnen wat ze ook deed op America. Ook de tweede soloplaat van Juanita Stein laat echo’s uit haar periode met Howling Bells horen, verwerkt zo nu en dan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en laat zich bovendien nadrukkelijk inspireren door de popmuziek uit het verleden. Until The Lights Fade herinnert meer dan eens aan de popmuziek uit de jaren 60 en 70, maar Juanita Stein is er in geslaagd om al deze invloeden onder te brengen in een geluid dat ook fris en eigentijds klinkt.
Juanita Stein klonk in het verleden als het net wat energiekere zusje van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar is inmiddels wat opgeschoven richting zangeressen als Aimee Mann, Lera Lynn en hier en daar zelfs Lana Del Rey (het vleugje Olivia Newton-John dat ik hoor moet ik misschien maar verzwijgen). De warme en krachtige vocalen voorzien de tweede plaat van Juanita Stein wat mij betreft van onderscheidend vermogen.
Until The Lights Fade werd opgenomen in Austin, Texas, en dat hoor je. Niet alleen vanwege het randje rootsmuziek dat opduikt in de muziek van Juanita Stein, maar vooral door het rauwe rockrandje dat makkelijk de kop op steekt op Until The Lights Fade en dat keer op keer onweerstaanbaar lekker gitaarwerk laat horen.
De tweede plaat van Juanita Stein werd geproduceerd door Stuart Sikes, die bij mij vooral bekend is als de man achter de knoppen bij The Greatest van Cat Power. Bij Cat Power slaagde deze Stuart Sikes er in om een geluid vol invloeden uit het verleden zowel tijdloos als urgent te laten klinken en hier slaagt hij ook in bij de productie van de tweede plaat van Juanita Stein.
Until The Lights Fade is direct bij eerste beluistering een plaat die je al decennia lijkt te kennen, maar luister wat vaker om de songs op de plaat echt te laten groeien. Hopelijk doet de plaat wat meer dan het debuut een jaar geleden, want Juanita Stein is echt heel goed. Erwin Zijleman