Dat de muziek van Sophie Hunger me niet eerder was opgevallen is overigens niet zo gek, want de Zwitserse neiging om zich af te zonderen gaat ook zeker op voor Zwitserse popmuziek, die zich slechts in zeer beperkte mate buiten de eigen landsgrenzen beweegt.
The Danger Of Light was echter zo goed dat verstoppen onmogelijk was. Ik vergeleek de plaat al weer zes jaar geleden met de muziek die Fiona Apple op dat moment uitbracht en een groter compliment kon ik Sophie Hunger destijds echt niet maken.
The Danger Of Light van Sophie Hunger haalde in 2012 met overtuiging mijn jaarlijstje, waarna ik drie jaar moest wachten op Supermoon, dat op fraaie wijze een evenwicht vond tussen toegankelijke popsongs die het oor strelen en experimentelere popsongs die veel dieper graven.
Supermoon deed me nauwelijks meer denken aan de muziek van Fiona Apple en ook bij het beluisteren van het deze week verschenen Molecules heb ik geen associaties meer met de inmiddels helaas vrijwel uit beeld verdwenen Amerikaanse muzikante.
Op Molecules gaat Sophie Hunger verder waar ze drie jaar geleden ophield met Supermoon. De Zwitserse muzikante kiest wederom voor songs die afwisselend als toegankelijk of als experimenteel kunnen worden bestempeld, waardoor haar muziek zich het ene moment makkelijk opdringt en het volgende moment flink tegen de haren instrijkt. Het zijn songs die ook qua tempo flink variëren en zowel loom als springerig kunnen klinken.
Op Supermoon schoof Sophie Hunger op richting een wat voller geluid dat zo nu en dan elektronisch was ingekleurd. Op Molecules speelt elektronica een nog veel grotere rol en zijn andere instrumenten grotendeels naar de achtergrond gedrongen, al duikt nog steeds zo af en toe een folky akoestische gitaar op.
Ik ben lang niet altijd een liefhebber van een voornamelijk elektronisch ingekleurd geluid, maar het geluid op Molecules is zeer aansprekend. De elektronische klankentapijten liggen aan de ene kant lekker in het gehoor, maar prikkelen aan de andere kant ook de fantasie, waardoor de songs van Sophie Hunger niet direct alle geheimen prijs geven.
Sophie Hunger beschrijft haar muziek, die overigens werd geïnspireerd door haar nieuwe uitvalsbasis Berlijn, zelf als “minimal electronic folk”. Dat kon ik in eerste instantie maar moeilijk rijmen met het volle geluid op de nieuwe plaat van de Zwitserse muzikante, maar toen ik de plaat wat vaker beluisterde begon me op te vallen dat het geluid op de nieuwe plaat van Sophie Hunger minimalistischer is dan ik in eerste instantie had gehoord. Het maakt van Molecules een nog wat knappere plaat.
Ik was op basis van haar vorige twee platen al volledig overtuigd van het talent van Sophie Hunger, maar op Molecules zet ze nog een aantal volgende stappen. Wereldberoemd gaat ze er vast niet mee worden, maar liefhebbers van mooie en avontuurlijke popliedjes die niet bang zijn om zich buiten de gebaande paden te begeven, zullen zeer gecharmeerd zijn van de knappe popliedjes van deze Zwitserse muzikante. En Molecules wordt alleen maar mooier en mooier. Erwin Zijleman