Paul Carrack heeft een indrukwekkende staat van dienst binnen de Britse popmuziek en heeft inmiddels een imposante stapel platen op zijn naam staan. Het zijn platen die niet overdreven veel opzien hebben gebaard en ook These Days zal dat waarschijnlijk niet doen. De Brit heeft echter een bijzonder aangename plaat gemaakt, die zich langzaam, maar uiteindelijk zeer nadrukkelijk, opdringt. Het is een plaat vol zwoele blue-eyed soul en aanliggende genres, gespeeld door topmuzikanten en gezongen door een muzikant die niet altijd de waardering krijgt die hij verdient, maar op deze plaat laat horen dat hij mee kan met de besten.
Buiten de twee Roxy Music platen waarop Paul Carrack meespeelt (Manifesto en Flesh And Blood) heb ik er waarschijnlijk maar weinig van in huis. Ik heb (als voormalig Genesis fan) helemaal niets met de muziek van Mike & The Mechanics en omdat ik Paul Carrack direct associeerde met deze band, heb ik zijn soloplaten tot dusver links laten liggen.
Dat was ik ook van plan met These Days, totdat de promotor van deze plaat me nog eens met klem adviseerde om er naar te luisteren. Toen ik dat deed was ik zeker niet direct verkocht. Op These Days maakt Paul Carrack de blue-eyed soul die ik in ruime mate in de kast heb staan, maar eigenlijk nauwelijks draai omdat de brown-eyed soul toch meestal de voorkeur krijgt.
These Days is echter een plaat die zich langzaam, maar uiteindelijk met veel overtuiging opdringt. Paul Carrack heeft voor zijn nieuwe soloplaat een aantal gelouterde muzikanten om zich heen verzameld, onder wie meesterdrummer Steve Gadd, McCartney gitarist Robbie MacIntosh en James Brown saxofonist Pee Wee Ellis. Het zorgt er voor dat These Days in muzikaal opzicht bijzonder aangenaam klinkt. De topmuzikanten op de plaat zorgen bovendien voor een zeer veelzijdig geluid, waarin volop ruimte is voor (blue-eyed) soul, maar ook invloeden uit de rhythm & blues, Steely Dan achtige jazz, blues en zelfs reggae een plekje hebben gekregen.
Het is een geluid waarin de soulvolle strot van Paul Carrack uitstekend gedijt. De Britse zanger draait al een flinke tijd mee, maar klinkt op zijn nieuwe plaat soepel en trefzeker. Zeker in de soulvolle tracks op de plaat hoor je flarden van de grote soulzangers uit het verleden, maar in de bluesy tracks kan Paul Carrack ook dicht tegen bijvoorbeeld Robert Cray aan schuren.
These Days is een plaat die door de soulvolle klanken en de prima zang vrij makkelijk zorgt voor een goed gevoel, maar de plaat maakte in eerste instantie op mij geen hele grote indruk. Het kwartje viel bij herhaalde beluistering echter wel. Enerzijds omdat het muzikaal staat als een huis en anderzijds omdat Paul Carrack op These Days een groot zanger is. Het is knap hoe de muzikanten op de plaat soepel schakelen tussen uiteenlopende genres en het is nog knapper hoe Paul Carrack al deze genres aan de zegekar bindt. De Brit maakt indruk in de soulvolle tracks op de plaat, maar imponeert in de wat meer ingetogen songs op de plaat.
These Days promoveert hierdoor razendsnel van een lekker plaatje voor op de achtergrond tot een plaat die steeds meer moois laat horen en ook steeds meer indruk maakt. Ik was tot dusver wat bevooroordeeld over het werk van Paul Carrack, maar These Days is echt een prima plaat. Erwin Zijleman