Het debuut van The Molochs deed aan het begin van 2017 niet zo gek veel, maar ik vond het een onweerstaanbare plaat. Dat geldt ook weer voor de tweede plaat van de band, die net als zijn voorganger stevig put uit de archieven van de gitaarmuziek uit de jaren 60, maar er stiekem ook allerlei invloeden bij sleept uit de decennia die volgden. De plaat schiet hierdoor met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek en strooit driftige met geweldige popliedjes. Het zijn volstrekt tijdloze popliedjes, maar The Molochs doen veel meer dan het reproduceren van de betere gitaarmuziek uit het verleden. Net als zijn voorganger een geweldige plaat die de zomer nog even verlengt.
Van retro was echter zeker geen sprake, want The Molochs sleepten er ook allerlei invloeden uit de volgende decennia bij, waardoor de popliedjes van de band niet alleen onweerstaanbaar lekker maar ook prikkelend en stekelig waren.
Ik schreef er destijds het volgende over en dat is wat mij betreft ook voor 100% van toepassing op de nieuwe plaat van de band. “America’s Velvet Glory neemt je het ene moment mee terug naar de jaren 60 in California, maar het volgende moment word je naar de deprimerende Britse industriesteden uit de jaren 90 gesleurd. In deze momenten doet de muziek van The Molochs me flink denken aan die van de zwaar onderschatte The Inspiral Carpets, maar bij de meeste songs domineren namen uit de jaren 60 en 70, variërend van The Byrds tot Television, van The Stones tot The Only Ones of van The Velvet Underground tot Violent Femmes. America’s Velvet Glory is een volstrekt tijdloze gitaarplaat, maar het is vooral een onweerstaanbare gitaarplaat. De songs van The Molochs zijn goed voor een brede glimlach, maar het zijn ook songs die prikkelen, buiten de gebaande paden treden en hierdoor keer op keer verrassen.”
Het gaat allemaal op voor Flowers In The Spring, maar toch is de tweede plaat van The Molochs niet meer van hetzelfde. De band schiet op haar nieuwe plaat nog wat grilliger door de geschiedenis van de popmuziek en combineert haar voorliefde voor popmuziek uit de jaren 60 met net wat andere invloeden.
Flowers In The Spring klinkt hierdoor net wat anders dan zijn voorganger, waardoor er ook net wat andere namen opduiken bij beluistering van de nieuwe plaat van de band uit Los Angeles. The Molochs beginnen dit keer vaker bij The Kinks en komen via The La’s en R.E.M. bij Pavement uit. Omdat het duo ook dit keer de invloeden uit het eigen Californië trouw is gebleven, klinkt ook de nieuwe plaat van The Molochs zonnig en zorgeloos, al is een donkere wolk nooit heel ver weg en bekijkt de band het leven niet alleen door een roze bril.
Sommige dingen zijn gelukkig niet veranderd, waardoor invloeden uit de jaren 60 ook dit keer fraai worden gecombineerd met jengelende gitaren en orgeltjes die in de jaren 90 populair waren en met invloeden uit de 70s new wave.
Nu zijn er wel meer bands als The Molochs en natuurlijk kan ik ook teruggrijpen op al het moois dat in het verleden al gemaakt is, maar ook de tweede plaat van de Amerikaanse band heeft wat mij betreft het volste bestaansrecht. The Molochs borduren fraai voort op een roemrucht verleden, maar herschrijven hier en daar op subtiele wijze de geschiedenis, waardoor Flowers In The Spring niet alleen goed is voor een glimlach, maar ook tot nadenken stemt.
Het is niet eens zo makkelijk om uit te leggen wat de muziek van The Molochs zo leuk maakt, maar ik kan het ook dit keer niet weerstaan. Met geen mogelijkheid. Erwin Zijleman
De muziek van The Molochs is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://themolochs.bandcamp.com/album/flowers-in-the-spring.