Christine And The Queens was al wereldberoemd in Frankrijk toen het debuut van Héloïse Létissier ook in Nederland warm werd onthaald. Er is lang gewerkt aan de opvolger en die moet gaan zorgen voor wereldheerschappij. Ik geef de wat mainstream klinkende Engelse versie een goede kans, maar geef mij de Franse versie van de plaat maar. Op een of andere manier weet deze versie niet alleen veel meer te verleiden, maar sprankelt en prikkelt het ook veel meer. Lekkere plaat voor en fantastische nazomer.
Héloïse Létissier citeerde op haar debuut nadrukkelijk uit de archieven van de zwoele Franse popmuziek, maar bleek ook heel goed te hebben geluisterd naar de meest succesvolle popmuziek uit de Verenigde Staten en naar de elektronische popmuziek van de laatste decennia. Chaleur Humaine koppelde hierdoor Franse verleiding aan de aanstekelijkheid van de Amerikaanse popprinsessen en durfde ook nog eens buiten de lijntjes te kleuren met een avontuurlijk elektronisch geluid en teksten in zowel het Engels als het Frans.
Het debuut van Christine And The Queens kleurde de lente van 2015 bijzonder aangenaam in en deed absoluut uitzien naar meer. Voor dat meer heeft Héloïse Létissier de tijd genomen, want inmiddels zijn we ruim drie jaar verder. Christine And The Queens scoorde met haar debuut ver buiten de eigen landsgrenzen, maar voor de sterrenstatus zat dat Frans misschien toch wel wat in de weg. Het is pragmatisch opgelost, want de nieuwe plaat van de Franse muzikante komt zowel in een Engelse als in een Franse versie.
De platenmaatschappij gaat er van uit dat we in Nederland de Engelse versie het meest zullen waarderen, dus die krijgen we als eerste voorgeschoteld. Ik hoor op Chris zeker wat terug van het zo knappe debuut van Christine And The Queens, maar de plaat klinkt ook wel wat meer mainstream en citeert nadrukkelijker uit de Amerikaanse popmuziek dan uit de Franse. Vergeleken met de Amerikaanse popprinsessen klinkt Héloïse Létissier echter nog altijd een stuk avontuurlijker en het Franse accent zorgt nog altijd voor een zwoel tintje.
De Engelstalige songs op Chris luisteren lekker weg, maar zo onderscheidend als het debuut vind ik het niet meer. Het meest onderscheidend zijn wat mij betreft de zich wat langzamer voortslepende en wat broeierigere songs, waarin Christine And The Queens een net wat meer eigen geluid laat horen en ook nadrukkelijker het avontuur opzoekt en verrast met elektronische accenten die een brede kennis van de elektronische popmuziek verraden.
Na de Engelse versie heb ik uiteraard ook de Franse versie beluisterd en die bevalt me echt veel beter. Ik had niet verwacht dat taal zoveel verschil zou maken, maar op de Franse versie van Chris hoor ik veel meer van het briljante debuut van de Française, hoor ik meer avontuur en veel meer verleiding. Waar de Engelse versie wat gewoontjes klinkt, zorgt de Franse versie van Chris meteen voor zonnestralen en ben ik toch weer flink onder de indruk van Christine And The Queens. Laat die nazomer dus maar beginnen en heel lang duren. Erwin Zijleman