Ik heb absoluut een zwak voor de platen die ZZ Top sinds Eliminator heeft gemaakt, maar zou de band toch ook graag weer eens horen zonder de volle productie en alle opsmuk en elektronica. Of dat ooit gaat gebeuren weet ik niet, maar met de soloplaat van gitarist Billy Gibbons kan ik ook zeker uit de voeten. Gibbons keert samen met een hecht spelende band terug naar de bluesrock uit de beginjaren van zijn band en sleept deze muziek het heden in. Af en toe is het nog steeds zwaar geproduceerd, maar The Big Bad Blues bevat gelukkig ook flink wat “Big Bad Blues”. Heerlijke plaat.
In 1983 haakte ZZ Top met succes aan bij het destijds net gelanceerde MTV en wist het een nieuw publiek aan zich te binden. De band deed dat niet alleen met een aantal gelikte videoclips waarin het trio zich liet omringen door snelle auto’s en mooie vrouwen, maar ook het vertrouwde ZZ Top geluid kreeg een facelift en werd verrijkt met een batterij synthesizers en sequencers.
Het is een geluid dat de band sindsdien heeft vastgehouden, al waren er op het geweldige La Futura uit 2012 ook wel wat hints naar de vroege platen van de Texaanse band te horen. Het is inmiddels al weer zes jaar stil rond ZZ Top, maar gitarist Billy Gibbons zit niet stil. Drie jaar geleden maakte hij als Billy Gibbons & the BFG’s het bijzondere Perfectamundo, waarop de ZZ Top achtige bluesrock werd verrijkt met Cubaanse ritmes en nog wat extra elektronica.
Deze week duikt Billy Gibbons opnieuw op met het onder de naam Billy F Gibbons verschenen The Big Bad Blues. De titel suggereert dat Billy Gibbons dit keer eens een onvervalste blues plaat heeft gemaakt, maar dat is niet helemaal waar. Ook op The Big Blad Blues kiest de Amerikaanse gitarist zo af en toe voor een volle productie of zelfs wat elektronica, al is het maar om zijn stem wat op te poetsen of om het geluid op de plaat wat voller te laten klinken.
The Big Blad Blues sluit hierdoor goed aan op de platen die ZZ Top sinds Eliminator heeft gemaakt, maar het is wel net wat meer rauwe blues dan de band van Billy Gibbons de afgelopen decennia heeft gemaakt, waardoor de plaat ook raakt aan het vroege werk van ZZ Top.
Net als op de platen van ZZ Top legt een strakke ritmesectie een zeer solide basis en mag Billy Gibbons indruk maken met heerlijk gitaarwerk. Het is gitaarwerk dat de tradities van de bluesrock eert en dat hier en daar wordt vergezeld door een scheurende mondharmonica. Het kleurt mooi bij de rauwe strot van Billy Gibbons, die inmiddels flink wat gruis op zijn stembanden heeft.
Ook op zijn soloplaat heeft Billy Gibbons gekozen voor een bij vlagen vol en behoorlijk dichtgesmeerd geluid. Daar moet je van houden, maar mij bevalt het wel. Billy Gibbons maakt op The Big Blad Blues immers niet alleen goudeerlijke blues, maar slaagt er ook in om anders te klinken dan de meeste andere platen in het genre.
Hier en daar smokkelt de Texaanse gitarist natuurlijk met elektronica, maar over het algemeen genomen ligt The Big Blad Blues uiteindelijk toch redelijk dicht bij een rauwe bluesrock plaat zonder opsmuk. Zeker wanneer Billy Gibbons het tempo laag houdt voegt hij iets toe aan de muziek die hij met ZZ Top heeft gemaakt de afgelopen decennia. En wanneer hij dicht tegen de muziek van zijn band aan schurkt is The Big Bad Blues natuurlijk een prima alternatief voor het al weer zes jaar oude La Futura. Een win-win situatie als je het mij vraagt. Erwin Zijleman