Het is een stapeltje platen dat wordt gekoesterd door haar trouwe fans, maar de criticus zal beweren dat veel platen van Madeleine Peyroux tegen elkaar inwisselbaar zijn en dat het niveau van Dreamland uit 1996 en opvolger Careless Love uit 2004 de afgelopen 14 jaar niet al te vaak meer geëvenaard is.
Ik behoor niet tot de trouwe fans van de zangeres die ooit in Parijs kennis maakte met de jazz, maar ben het ook niet eens met de stelling dat je met de eerste twee platen van Madeleine Peyroux haar belangrijkste werk wel in huis hebt.
Op deze eerste platen omarmde de Amerikaanse zangeres vooral de jazz en de blues en eerde ze nadrukkelijk het werk van haar grote voorbeeld Billie Holiday. Op haar latere platen koos Madeleine Peyroux voor een steeds wat veelzijdiger geluid, waarin invloeden uit de jazz en blues weliswaar prominent aanwezig waren, maar ook ruimte was voor flirts met onder andere folk, soul, Latin en pop.
Ook op Anthem kiest Madeleine Peyroux weer voor een veelkleurig geluid waarin uiteenlopende invloeden zijn verwerkt, maar het is ook een geluid waarin weinig aan het toeval is overgelaten. De titeltrack is een cover van de song van Leonard Cohen, altijd tricky, maar Madeleine Peyroux slaat zich er fraai doorheen. De andere songs schreef Madeleine Peyroux zelf, maar hierbij kreeg ze wel hulp van gelouterde songwriters als David Baerwald, Larry Klein en Patrick Warren.
Het zijn niet alleen gelouterde songwriters, maar ook geweldige muzikanten, waardoor Anthem in muzikaal opzicht een traktatie is, zeker omdat ook topkrachten als Jay Bellerose, Chris Cheek, Brian Macleod en Dean Parks zijn aangeschoven. Anthem is voorzien van een ingetogen en sfeervol geluid, waarin onder andere de steel en diverse blazers zorgen voor fraaie accenten. Het is een soms lichtvoetig en soms broeierig geluid waarin veel ruimte wordt open gelaten voor de zang en dat is ruimte waar Madeleine Peyroux wel raad mee weet.
De Amerikaanse muzikante heeft een stem waarvan ik alleen maar kan houden, waardoor wat mij betreft al haar platen ruim boven het maaiveld uitsteken, en ook op Anthem zingt ze weer prachtig. Het is een stem vol doorleving en emotie, het is een stem vol soul, jazz en blues, maar het is ook een stem die prachtig kan doseren, waardoor Madeleine Peyroux het oor vooral zachtjes streelt.
Het klinkt misschien niet heel anders dan op haar vorige platen, maar zolang iedere song raak is, kan ik daar niet mee zitten. Luister net wat beter en je hoort dat Madeleine Peyroux zich op Anthem wat meer heeft laten inspireren door de grote singer-songwriters uit de jaren 70, waarbij ze meer dan eens vrij dicht tegen Rickie Lee Jones aan schuurt, maar ook de invloed van Leonard Cohen in veel tracks te horen is.
Anthem is een prachtplaat voor late avonden en vroege ochtenden, maar net zoals op haar vorige platen hoor ik ook steeds meer memorabels in haar songs, in de instrumentatie en in de geweldige zang op de plaat. Ik ben er weer blij mee. Erwin Zijleman