Het zijn soundscapes die op het podium een betoverend effect hebben, maar die zich op de twee jaar geleden verschenen eerste EP van Tash Sultana maar lastig lieten vangen en uiteindelijk snel vervlogen. Aan Tash Sultana kleeft hierdoor het vooroordeel dat we te maken hebben met een podiumdier dat niet zomaar een goede plaat aflevert.
Het is een nogal voorbarig vooroordeel, want tot dusver was het wachten op het debuut van de Australische muzikante. Flow State verscheen gisteren en moet de vraag of Tash Sultana een echt goede plaat kan maken beantwoorden. Het is een vraag die zich in eerste instantie niet heel makkelijk laat beantwoorden.
Flow State bevat absoluut een aantal van de ingrediënten die de liveoptredens van Tash Sultana zo indrukwekkend maken. Het gitaarspel op de plaat is van een bijzonder hoog niveau. Het is gitaarspel dat breed uit kan waaien in bezwerende solo’s, maar het gitaarwerk van Tash Sultana kan ook rauw en direct, funky en swingend en en loom en bluesy klinken. Tash Sultana laat zich hierdoor niet makkelijk vergelijken met de oude gitaarhelden uit de geschiedenis van de rockmuziek, al hoor ik zelf veel terug van gitaarheld Prince in de muziek van Tash Sultana.
Ook de van het podium bekende voorliefde voor lome en dromerige klanken en exotische ritmes hebben een plekje gevonden op Flow State. In flink wat songs op de plaat ligt het tempo laag en neemt Tash Sultana de tijd voor haar muziek. Flow State bevat maar liefst 13 tracks en is goed voor net wat meer dan een uur muziek.
Het is muziek die wat gepolijster klinkt dan we van Tash Sultana gewend zijn. Dat is ook niet zo gek, want waar de Australische op het podium alle zeilen bij moet zetten om haar “one-woman band” geluid neer te zetten, kon ze nu alle tijd nemen om met een heel arsenaal aan instrumenten een fraai en verzorgd geluid in elkaar te sleutelen.
Het is een geluid dat vol fraaie details maar ook vol tegenstrijdigheden zit. Zeker in de gitaarsolo’s op de plaat manifesteert Tash Sultana zich als een rockchick die flink wat oude gitaarhelden met een gerust hart met pensioen kan sturen, maar Flow State is zeker geen rockplaat. Een aantal tracks op de plaat doet wat jazzy aan, maar de meeste songs op de plaat zou ik eerder in het hokje R&B dan in het hokje rock duwen. Dat zal voor rockfans even slikken zijn, maar persoonlijk vind ik het de hoogste tijd voor het opdoeken van de hokjes en het maken van muziek die uitersten combineert en integreert.
Als je het hokjes denken opgeeft is Flow State een geweldige plaat. Tash Sultana kan zwoel verleiden met lome en dromerige R&B, maar kan je ook benevelen met jazzy en psychedelische muziek, waarin de spanning langzaam maar zeker wordt opgebouwd, of kan je raken met een folky track met geweldige zang.
Zeker wanneer Tash Sultana kiest voor lange instrumentale passages maakt ze muziek die op het podium waarschijnlijk makkelijker indruk maakt dan op de plaat, maar als Flow State lekker hard uit de speakers of door de koptelefoon komt, heeft Tash Sultana mij toch snel te pakken. Net als het wat te dromerig, zwoel en langdradig wordt is er het fantastische gitaarwerk op de plaat, dat je op fascinerende wijze in een wurggreep houdt.
Ik moet toegeven dat ik Flow State, een week of twee geleden, bij eerste beluistering een wat tegenvallende plaat vond, maar hoe vaker ik naar het debuut van Tash Sultana luister, hoe meer ik overtuigd raak van het unieke talent van de muzikante uit Melbourne. Flow State heeft misschien niet de directe impact van haar liveoptredens, maar als je de tijd neemt voor deze plaat komt er steeds meer schoonheid en avontuur aan de oppervlakte. Missie geslaagd dus. Erwin Zijleman