Sinéad O'Connor maakte na haar eerste twee albums nog maar weinig muziek die er echt toe deed, maar die eerste twee albums zijn ook wel ontstellend goed. Met name I Do Not Want What I Haven’t Got, het in 1990 verschenen tweede album van de Ierse muzikante, staat vol met geweldige songs. Het is het album van de wereldhit Nothing Compares 2 U, maar dat is zeker niet de sterkste track. De songs op I Do Not Want What I Haven’t Got zijn stuk voor stuk fraai en bijzonder ingekleurd, maar het is de stem van de Ierse muzikante die er zo’n goed album van maakt. Sinéad O'Connor werd vervolgens helaas wat vergeten, tot haar trieste dood, maar wat is dit nog altijd een geweldig album.
De dood van Sinéad O'Connor leverde de afgelopen dagen een stortvloed aan reacties op, waarin de Ierse muzikante uiteraard vooral werd geëerd en geprezen. Dat lokte helaas ook weer een heleboel negatieve reacties uit, waarin moeilijk werd gedaan over het plaatsen van foto’s uit de gloriejaren van de eigenzinnige muzikante en een ieder die iets positiefs schreef over Sinéad O'Connor hypocrisie werd verweten omdat er de afgelopen decennia vooral negatief over haar werd geschreven.
Ik was enigszins verbaasd dat ik zelf nog behoorlijk positief heb geschreven over het in 2014 verschenen I'm Not Bossy, I'm the Boss, dat nu helaas de zwanenzang van Sinéad O'Connor is geworden. Het is een album dat ik sindsdien nooit meer heb beluisterd en dat echt veel minder is dan de eerste twee albums van de muzikante uit Dublin. Het is misschien nog wel net wat beter dan de andere albums die Sinéad O'Connor tussen 1992 en 2012 uitbracht en die vooral flink teleurstelden.
Er was daarom lange tijd helaas weinig positiefs te melden over de muzikale verrichtingen van de Ierse muzikante, waardoor je bijna zou vergeten hoe goed haar eerste twee albums zijn. Ook naar deze albums had ik al heel lang niet meer geluisterd, maar door de trieste dood van Sinéad O'Connor komen ze de laatste dagen weer met grote regelmaat voorbij. Het is lastig kiezen tussen het rauwe debuutalbum The Lion And The Cobra uit 1987 en opvolger I Do Not Want What I Haven’t Got uit 1990, maar uiteindelijk kies ik toch voor het laatstgenoemde album.
The Lion And The Cobra bevat met Troy misschien wel de mooiste en zeker de meest indringende song die Sinéad O'Connor schreef, maar gemiddeld ligt het niveau van de songs op haar tweede album hoger en ook in muzikaal, vocaal en productioneel opzicht gaat mijn voorkeur uit naar I Do Not Want What I Haven’t Got. Sinéad O'Connor laat op haar tweede album horen dat ze een unieke zangeres is, maar ook een uitstekend songwriter en een getalenteerd muzikante, die op I Do Not Want What I Haven’t Got verrassend veel zelf doet.
Veel songs op het album zijn voorzien van betrekkelijk sobere klanken, waardoor de zang nadrukkelijk op de voorgrond treedt. Openingstrack Feel So Different moet het doen met strijkers en zang, terwijl in het grootste deel van I Am Stretched On Your Grave naast de bijzondere zang alleen bas en drums zijn te horen. In de slottrack en titeltrack van het album horen we alleen de stem van Sinéad O'Connor en zorgt ze voor kippenvel. Dat doet ze veel vaker op het album, dat in vocaal opzicht diepe indruk maakt.
Tussen de genoemde tracks horen we een aantal prachtig ingetogen en folky tracks (Three Babies, Black Boys On Mopeds en Last Days Of Our Acquaintance, dat aan het eind nog wel even los gaat), wat meer rockende tracks (The Emperor’s New Clothes, Jump In The River), het poppy You Cause As Much Sorrow en natuurlijk het Prince afdankertje Nothing Compares 2 U, waarmee Sinéad O'Connor een onverwachte maar terechte wereldhit scoorde. Het is een wereldhit die uiteindelijk compleet dood werd gedraaid, maar inmiddels hoor ik weer de schoonheid in de met heel veel gevoel gezongen song.
Over gevoel valt er sowieso niets te klagen op het album, want wat zingt de Ierse muzikante met veel passie, gevoel en melancholie, zeker wanneer de trauma’s in haar leven voorbij komen of ze strijdt tegen het onrecht in de wereld. I Do Not Want What I Haven’t Got is een zeer persoonlijk en intens album dat bij velen helaas wat in de vergetelheid is geraakt, maar dat nog maar eens laat horen hoe ontzettend goed Sinéad O'Connor in haar beste dagen was. Erwin Zijleman
I Do Not Want What I Haven’t Got van Sinéad O'Connor is verkrijgbaar via de Mania webshop: