Neal Casal is een muzikant die zelden op de voorgrond treedt. Velen zullen hem alleen kennen als de degelijke maar weinig opzienbarende gitarist uit The Cardinals, de begeleidingsband van Ryan Adam, maar Neal Casal is veel meer dan dat. Casal heeft inmiddels een imposant stapeltje uitstekende soloplaten op zijn naam staan, waarvan het inmiddels al weer bijna 14 jaar oude Fade Away Diamond Time nog altijd de beste is, al kwam het in 2006 verschenen No Wish to Reminisce aardig in de buurt. Bijna zonder uitzondering platen van een bijzonder hoog niveau, maar ook platen die zich niet nadrukkelijk opdringen, waardoor je niet direct door hebt hoe goed ze eigenlijk zijn. Ook het nu verschenen Roots And Wings is weer een typische Neal Casal plaat. Een plaat waarop Neal Casal met authentiek klinkende en in de 70s gewortelde folkrock en countryrock in de voetsporen treedt van grootheden als Gram Parsons, The Flying Burrito Brothers en Neil Young. Ook op Roots And Wings maakt Neal Casal weer muziek die niet op grootse wijze vernieuwt of verrast en je evenmin van je sokken blaast. Muziek die menig criticus daarom als saai zal bestempelen, maar daarmee doe je Neal Casal flink tekort. Roots And Wings is immers een plaat van een bijzonder hoog niveau. Ook op Roots And Wings steken de songs van Neal Casal weer verrassend knap in elkaar en omdat ze stuk voor stuk worden gespeeld door muzikanten van wereldklasse klinkt het allemaal perfect. Roots And Wings is wederom een plaat waarop Neal Casal op buitengewoon aangename en oerdegelijke wijze zijn vakmanschap tentoon spreidt. Een competentie die vroeger werd geprezen, maar tegenwoordig te snel en te makkelijk wordt vereenzelvigd met een gebrek aan fantasie en/of kwaliteit. Helaas zal daarom ook Roots And Wings aan velen voorbij gaan, maar een ieder die wel de tijd neemt om de muziek van Neal Casal te doorgronden heeft er wederom een plaat bij die behoort tot het beste dat de laatste tijd in dit genre is verschenen. Erwin Zijleman