The War On Drugs - Slave Ambient

The War On Drugs ken ik eigenlijk alleen als de band waarin singer-songwriter Kurt Vile enige tijd speelde. De vorige twee platen van de band uit Philadelphia zijn me dan ook volledig ontgaan, zodat Slave Ambient mijn eerste kennismaking is met de muziek van The War On Drugs. Het is een kennismaking die enorm veel indruk heeft gemaakt. The War On Drugs maakt buitengewoon fascinerende muziek waarin nogal uiteenlopende invloeden zijn verwerkt. Net als Kurt Vile is de overgebleven voorman van de band, Adam Granduciel, een groot fan van Bob Dylan en dat hoor je op Slave Ambient. De folk van Dylan is op Slave Ambient opgepept met de power van Bruce Springsteen, maar is vervolgens voorzien van niet direct gangbare invloeden uit de shoegaze, psychedelica, Krautrock en ambient. Dat levert een spannende mix op waarin doorleefde folk, Dylanesque vocalen en energieke rootsrock prachtig samen gaan met zweverige synths, monotone drones en galmende gitaren. De muziek van The War On Drugs is door de bijzondere combinatie van invloeden niet of nauwelijks te vergelijken met de muziek van andere bands. Gezien de eigenzinnige wijze waarop The War On Drugs rootsmuziek transformeert, ligt de vergelijking met Wilco voor de hand, maar Slave Ambient is geen Yankee Hotel Foxtrot. Zeker wanneer de ambient soundscapes een voorname rol spelen doet de muziek van The War On Drugs hier en daar denken aan de muziek die U2 maakte op The Unforgettable Fire, maar ik hoor net zo makkelijk iets van The Arcade Fire, My Bloody Valentine, Tom Petty, Yo La Tengo, Sonic Youth, The Verve, Grant Lee Buffalo of Spaceman 3. Het zijn allemaal vergelijkingen die niet heel lang stand houden, want The War On Drugs maakt toch vooral muziek zoals ik die nog niet eerder gehoord heb. Slave Ambient is een plaat die zich niet heel makkelijk laat doorgronden. Met name in eerste instantie klinkt de plaat als een lange luistertrip, waarin de koppen en staarten van de songs niet altijd even goed zijn te onderscheiden. Ondanks de zweverige songstructuren en het soms wat monotone karakter van de songs, is Slave Ambient zeker geen ontoegankelijke plaat. Wanneer je eenmaal gewend bent aan de minder gangbare combinatie van invloeden is het een plaat die snel begint te groeien. Tot duizelingwekkende hoogten kan ik inmiddels zeggen. Inmiddels durf ik wel te stellen dat The War On Drugs met Slave Ambient één van de betere alternatieve rockplaten (een beter hokje kan ik niet verzinnen) van het jaar heeft gemaakt. Neem de tijd om aan deze plaat te wennen; het betaalt zich absoluut terug. Erwin Zijleman