In Nederland is A+E van voormalig Blur-gitarist Graham Coxon nogal lauwtjes ontvangen. Dat geldt eigenlijk voor alle soloplaten die Graham Coxon sinds zijn vertrek uit Blur heeft gemaakt. Omdat ook de Britse muziekpers de laatste jaren niet overdreven positief was over de soloverrichtingen van Graham Coxon, had ik A+E tot dusver op de stapel laten liggen, maar na een aantal hele positieve recensies in de Britse kwaliteitsbladen was ik toch voldoende nieuwsgierig om de plaat eens in de cd speler te stoppen. Een wijs besluit want A+E is een intrigerende plaat met een aantal geweldige songs. Net als op zijn vorige platen doet Graham Coxon op A+E vooral zijn eigen dingen. Dat varieert dit keer van lekker gruizige rockliedjes zoals Blur die in hun beste dagen maakten tot flink wat experimenten met elektronica, uptempo ritmes en invloeden uit de Krautrock. Graham Coxon laat ook op A+E weer horen dat hij beschikt over een uniek en bijzonder herkenbaar gitaargeluid, maar wat vooral opvalt is de hoeveelheid invloeden die de Brit dit keer in zijn muziek weet te verwerken. Het zijn niet altijd de meest licht verteerbare invloeden die Graham Coxon op A+E verwerkt, maar desondanks laat de plaat zich beluisteren als een perfecte popplaat, wat veel zegt over de songwriting skills van de Brit. A+E doet meer dan eens denken aan Blur’s 13, maar heeft minstens evenveel raakvlakken met de muziek van Bowie’s Berlijnse trilogie, de inspiratiebronnen van Bowie in deze jaren (Neu!, Can) en de hoogtijdagen van de Britse postpunk (Joy Division). A+E is een heerlijk eigenwijze plaat met een opvallend donker en dreigend geluid, maar ondanks alle experimenten en het rauwe gitaarwerk verliest Graham Coxon het perfecte popliedje geen moment uit het oog, waardoor alle songs op A+E lekker blijven hangen. A+E is een plaat die alleen al respect verdient vanwege de eigenzinnige en compromisloze wijze waarop Graham Coxon muziek maakt, maar wanneer na een paar keer luisteren blijkt dat de songs op A+E met geen mogelijkheid uit je hoofd te krijgen zijn en de plaat bovendien iedere keer weer naar nog veel meer smaakt, rechtvaardigt zich de conclusie dat Graham Coxon een plaat heeft gemaakt die moet worden gerekend tot de boeiendste en beste platen van het moment. Graham Coxon heeft misschien de naam een flierefluiter te zijn die zijn energie bij voorkeur steekt in feestjes en drank, maar op A+E manifesteert hij zich vooral als een geweldig muzikant, die een plaat heeft gemaakt die nog wel eens tot ongekende hoogten kan doorgroeien. Ik had zelf ook geen meesterwerk verwacht van Graham Coxon, maar met A+E heeft hij er echt een gemaakt. Vergeet alle bloedeloze recensies, maar onderga deze plaat zelf. Grote kans dat je net zo onder de indruk bent als ik. Erwin Zijleman
