Simone Felice dook een paar jaar geleden op als drummer van The Felice Brothers. De band uit de Catskill Mountains maakte vanuit het legendarische Woodstock indruk met een aantal platen die hoorbaar waren beïnvloedt door de muziek van The Band en zo leken weggelopen uit de late jaren 60 of vroege jaren 70. Vorig jaar verrasten The Felice Brothers met het prachtige Celebration, Florida; een plaat die opeens met beide benen in het heden stond en een verrassend eigentijdse vorm van Americana liet horen. Simone Felice maakte in de tussentijd ook al platen met zijn eigen band The Duke & The King en duikt nu op met een soloplaat. Met The Duke & The King maakte Felice nog muziek die in het verlengde lag van de muziek die hij met zijn broers in eerste instantie maakte, maar op zijn titelloze soloplaat kiest hij voor een duidelijk andere weg. De eerste soloplaat van de Felice telg volgt op een donkere periode in zijn leven. Hartproblemen werden hem bijna fataal en een zware hartoperatie zette hem enige tijd buitenspel. In dezelfde periode werd Simone Felice ook nog eens vader. De eerste soloplaat van Simone Felice is daarom een plaat vol heftige emoties, maar het is gelukkig ook een hele aangename plaat geworden. Op zijn eerste echte soloplaat (de vorig jaar verschenen live-plaat zie ik maar even als een voorproefje op het echte werk) laat Simone Felice zich niet alleen bijstaan door zijn broers, maar duiken ook leden van Mumford & Sons en een heus kinderkoor (The Catskill Highschool Treblaires) op. Desondanks klinkt de eerste soloplaat van Simone Felice toch vooral als een echte soloplaat. In muzikaal opzicht sluit Simone dit keer niet aan bij de muziek van The Band of bij de moderne Americana die hij vorig jaar met The Felice Brothers maakte, maar bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Op een of andere manier doet de soloplaat van Simone Felice me vooral denken aan de platen die Cat Stevens maakte aan het begin van zijn carrière, al is de stem van Simone Felice wel een stuk aangenamer of in ieder geval makkelijker dan die van Cat Stevens. De plaat bevat een zeer beperkt aantal wat opgewektere tracks, maar over het algemeen domineren de stemmige en vaak wat donker klinkende tracks. Dat laatste is mede te danken aan de bijzondere locaties die Simone Felice uit koos voor de opnamen van de plaat, waaronder een oude schuur, een kerk en een verlaten schoolgebouw. In de meeste songs staan een akoestische gitaar en de mooie warme stem van Simone Felice centraal, maar de opgetrommelde medestanders zijn gelukkig niet voor niets gekomen en zorgen voor mooie en trefzekere accenten. De eerste soloplaat van Simone Felice is een plaat die direct heel veel indruk maakt met indringende songs, aangrijpende verhalen en mooie vocalen. Dat de plaat bij herhaalde beluistering alleen maar beter wordt en dat Simone Felice met deze plaat bovendien iets toevoegt aan de muziek van zijn band is mooi meegenomen. Erwin Zijleman
