De carrière van de Amerikaanse bluesmuzikante Bonnie Raitt verloopt tot dusver wat grillig. Ze maakte een stapel aardige platen in de jaren 70, was hierna in de jaren 80 niet erg actief maar maakte in dit decennium wel twee van haar beste platen (waaronder haar voorlopige meesterwerk Nick Of Time), leek in de jaren 90 uit te groeien tot een van de grootheden in het genre, om vervolgens het nieuwe millennium matig te beginnen en weer wat uit het zicht te raken. Dat klinkt als een mooi klusje voor een sterproducer als Rick Rubin of Joe Henry, die beiden al eerder muzikanten van naam en faam uit het slop wisten te trekken. Het is de laatste die opduikt op Bonnie Raitt’s nieuwe plaat Slipstream, maar helaas tekent hij slechts voor de productie van vier van de twaalf songs. Die vier songs laten horen dat Bonnie Raitt in staat moet worden geacht om een meesterwerk of klassieker af te leveren, maar Slipstream is uiteindelijk niet meer dan een hele goede plaat. Op de door Bonnie Raitt zelf geproduceerde tracks horen we haar zoals ze ook op het podium is te horen. Haar band klinkt inmiddels als een geoliede machine en zowel de stem als het gitaarwerk van Raitt zelf zijn in de loop der jaren alleen maar beter geworden. Raitt vertolkt nog altijd voornamelijk werk van anderen en heeft hierbij een fijne neus voor het uitzoeken van de perfecte tracks, waaronder dit keer onder andere Gerry Rafferty's Right Down the Line, dat wordt voorzien van funky en bluesy accenten en een snufje reggae. Bonnie Raitt laat in deze tracks horen dat ze de vorm uit de jaren 90 heeft hervonden en nog altijd muziek maakt die er toe doet. Hoeveel meerwaarde een sterproducer kan hebben hoor je in de door Joe Henry geproduceerde tracks. In de twee door Henry geschreven songs en de twee Dylan covers (beiden afkomstig van Time Out Of Mind) hoor je niet alleen de topmuzikanten waar hij wel vaker mee werkt (onder wie Patrick Warren, Jay Bellerose en Greg Leisz) en de producershand van de meester, maar stijgt ook Bonnie Raitt ver boven zichzelf uit. Slipstream is alles bij elkaar genomen een lekkere bluesy krent uit de pop, maar had net zo makkelijk een meesterwerk kunnen zijn. De volgende keer een veel grotere rol voor Joe Henry en Bonnie Raitt gaat ons nog versteld doen staan; zelfs na dit ook al bovengemiddeld goede voorproefje. Erwin Zijleman
