In Groningen hebben we Noorderslag, in Austin, Texas, hebben ze South By Southwest (SXSW). Wie op Noorderslag indruk maakt doet het goed in Nederland, wie in Austin imponeert staat wereldwijd in de spotlights. Ik heb inmiddels flink wat verslagen van de 2012 editie van SXSW gelezen en het is steeds dezelfde naam die opduikt wanneer het gaat om de ontdekking van dit jaar: Alabama Shakes. De band uit Athens, Alabama, schijnt vooral op het podium een ware sensatie te zijn, maar ook de eerste plaat van de band, Boys & Girls, mag er zijn. Op haar debuut maakt de band southern soul zoals die een paar decennia geleden ook al werd gemaakt in het zuiden van de Verenigde Staten in het algemeen en rond het eveneens in Alabama gelegen Muscle Shoals in het bijzonder. Boegbeeld van de band is zangeres Brittany Howard, die in haar grote teen al meer soul heeft dan menig R&B zangeresje in haar hele lijf. Boys & Girls doet me wel wat denken aan de muziek van Sharon Jones & The Dap Kings, maar door de invloeden uit de rock ’n roll en blues heeft het ook wel wat van Janis Joplin in haar beste dagen of van de helaas nooit echt doorgebroken band Detroit Cobras. Vernieuwend is de muziek van Alabama Shakes zeker niet, maar wat komt er een hoeveelheid passie en soul uit de speakers wanneer je Boys & Girls in de cd speler doet. De grote kracht van de plaat schuilt in de eenvoud van de muziek van de band. Alabama Shakes maakt rauwe en ongepolijste soul vol invloeden uit de blues en rock ’n roll. De band speelt al de pannen van het dak, maar wanneer Brittany Howard haar strot open trekt weet je niet wat je overkomt. De plaat duurt maar net een half uur, maar komt aan als een mokerslag. Boys & Girls wordt door alle media aandacht zwaar gehyped en dat is jammer. Alabama Shakes heeft wat mij betreft geen debuut afgeleverd dat de soulmuziek gaat veranderen en heeft ook geen plaat gemaakt die zich kan meten met de groten uit het genre. Boys & Girls van Alabama Shakes is gewoon een lekkere rauwe soulplaat, die iedere draaibeurt tot een feestje maakt. Is dat genoeg om de plaat uit te roepen tot krent uit de pop? Ja, wat mij betreft wel, al is het maar vanwege de imponerende strot van voormalig postbezorger Brittany Howard. Erwin Zijleman
