Toen Melody Gardot in 2006 debuteerde met het prachtige en ontroerende Worrisome Heart, was ze nog maar nauwelijks hersteld van het zware verkeersongeluk dat haar bijna het leven kostte. Door dit ongeluk raakte de Amerikaanse overgevoelig voor licht en geluid, waardoor de opname van haar debuut een pijnlijk proces werd. Deze pijn stond in schril contrast met de bijna onwerkelijke schoonheid van de muziek op Worrisome Heart. Op haar debuut ontroerde Melody Gardot met het ene na het andere zelf geschreven prachtliedje en imponeerde ze met haar stem, die zich ergens tussen Norah Jones, Madeleine Peyroux, Joni Mitchell, Laura Nyro en Rickie Lee Jones in nestelde. Ook in muzikaal opzicht lieten de vooral door blues, soul en jazz beïnvloede songs van Melody Gardot zich vergelijken met de hierboven genoemde dames, zodat het succes van Worrisome Heart niet als een verrassing kwam. Het drie jaar na Worrisome Heart verschenen My One And Only Thrill was misschien wat minder verrassend dan het debuut, maar persoonlijk vond ik het een betere plaat. Op haar tweede plaat schoof Melody Gardot wat meer op in de richting van de jazz, al bleef de veelkleurigheid van haar muziek behouden. Ondanks het feit dat Melody Gardot op haar tweede plaat in vocaal opzicht alleen maar meer imponeerde, werd My One And Only Thrill met name door de critici wat minder warm onthaald dan het debuut. De afgelopen drie jaar deed Melody Gardot het was rustiger aan en nam ze vooral tijd om te reizen. Tijdens haar verblijf in onder andere Zuid-Amerika, Noord-Afrika en Zuid-Europa dompelde Melody Gardot zich onder in de lokale muziek scene’s en dat heeft zijn weerslag gehad op haar derde plaat The Absence. De op haar tweede plaat bijzonder prominent aanwezige invloeden uit de jazz, hebben op The Absence weer wat aan terrein verloren. De plek van de jazz invloeden is ingenomen door invloeden uit de Zuid-Europese, Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse muziek, die samen met alle andere invloeden die een rol speelden op de eerste twee platen van Melody Gardot een aangenaam klinkende maar ook fascinerende mengelmoes vormen. The Absence heeft nog volop jazzy en bluesy momenten, maar op haar nieuwe plaat gaat Melody Gardot net zo makkelijk aan de haal met invloeden uit de Portugese fado muziek, Afrikaanse muziek of Braziliaanse bossa nova. Dat is heel even wennen, maar al snel blijkt dat de prachtige stem van Melody Gardot ook in deze genres uitstekend uit de voeten kan. The Absence is een avontuurlijk en gewaagde plaat, waarmee Melody Gardot niet alleen respect afdwingt, maar waarmee ze ook het torenhoge niveau van haar eerste twee platen weet te continueren. Door de Zuidelijke invloeden is The Absence een aangename zomerplaat, maar ik ben er absoluut zeker van dat dit bescheiden meesterwerkje er een is voor alle seizoenen. Erwin Zijleman
