“A classically trained opera singer and a former opening act for Chuck Berry, with influences ranging from Little Richard to PJ Harvey, singer/songwriter and multi-instrumentalist Alex Winston isn't the easiest artist to pigeonhole” (bron: AllMusic.com). Kijk dat zijn van die zinnetjes die je nieuwsgierig maken naar een plaat, die zonder deze aanprijzing waarschijnlijk nooit meer van de stapel zou zijn af gekomen. King Con van Alex Winston verscheen een paar weken geleden en krijgt tot dusver nauwelijks aandacht. Dat is jammer, want de uit Detroit, Michigan, afkomstige muzikante maakt fascinerende muziek. Het eerste dat opvalt bij beluistering van King Con is de unieke stem van Alex Winston. De Amerikaanse klinkt op haar debuut als een kruising tussen Kate Bush, Lykke Li, Siouxsie Sioux en de betere Indiaase Bollywood zangeressen en dat klinkt behoorlijk imposant. Alex Winston combineert deze fascinerende stem op King Con met een instrumentatie die continu schakelt tussen bijzonder uitbundig en uiterst ingetogen, wat de plaat nog meer dynamiek geeft. King Con bevat vooral lekker in het gehoor liggende popliedjes die niet zo heel makkelijk in een hokje zijn te duwen. Wanneer het wat meer de theatrale kant op gaat hoor ik wel wat van Florence And The Machine, maar tegenover de uitbundige songs staan ook songs die net zo makkelijk van PJ Harvey of de al eerder genoemde Chuck Berry hadden kunnen zijn en psychedelische songs die niet zo ver zijn verwijderd van IKEA’s aanstekelijke alternatieve lijflied Home van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Tenslotte liggen ook de meeste Scandinavische ijsprinsessen constant op de loer, al staat Alex Winston in tegenstelling tot deze zweverige prinsessen met beide benen op de grond. De meeste tracks op King Con liggen zo lekker in het gehoor dat commercieel succes absoluut niet uit is te sluiten, maar de muziek van Alex Winston biedt ook meer dan voldoende avontuur om het de liefhebbers van indie pop naar de zin te maken. Ik had maar een paar noten nodig om King Con van Alex Winston in het hart te sluiten, maar hierna zijn vrijwel alle onweerstaanbare popliedjes op de plaat me alleen maar dierbaarder geworden. Alex Winston is alleen vanwege haar unieke stem al een talent om in de gaten te houden, maar omdat ze er ook nog eens een slaagt om schaamteloos verleidelijke popliedjes te maken die ook nog eens authentiek en eigenzinnig zijn, denk ik dat het de hoogste tijd is om de Amerikaanse alsnog binnen te halen als een van de meest aansprekende debutanten die 2012 tot dusver heeft opgeleverd. Of, om niet alleen te beginnen, maar ook te eindigen met een citaat van AllMusic.com: “While the album title suggests that Winston's talents may be less than genuine, King Con is never anything less than truly inspired”. Erwin Zijleman
