Au Revoir Simone - Move In Spectrums

Ik heb inmiddels al een jaar of zeven een zwak voor de muziek van Au Revoir Simone. Dat zwak werd in de eerste jaren van het bestaan van het uit Brooklyn afkomstige trio gevoed door drie platen in drie jaar tijd, maar na Verses Of Comfort, Assurance & Salvation uit 2006, The Bird of Music uit 2007 en Still Night, Still Light uit 2009 is het een tijd lang stil geweest rond Heather D'Angelo, Erika Forster en Annie Hart. Met Move In Spectrums is Au Revoir Simone gelukkig terug en gaat het voor een belangrijk deel verder waar het vier jaar geleden is opgehouden. Alle drie de dames zorgen nog altijd voor fraaie klanken uit uiteenlopende synths en drummachines en voorzien deze klanken van mooie heldere vocalen. Move In Spectrums ligt hierdoor in het verlengde van zijn drie voorgangers, maar meer van hetzelfde is het zeker niet. De vierde plaat van Au Revoir is zonder meer de best klinkende plaat van het trio en ook de meest gevarieerde. Au Revoir Simone strooit alsof het nooit is weg geweest met lichtvoetige popliedjes die vol zitten met echo’s vanuit de jaren 80, maar ook bijzonder eigentijds klinken. In het verleden was de muziek van het trio opvallend lichtvoetig en zweverig, maar dat is deels verleden tijd. Move In Spectrums bevat ook een aantal van deze tracks, maar Au Revoir Simone schuwt op haar nieuwe plaat ook schaamteloos aanstekelijke electropop of juist aardedonkere klanken niet. Hier en daar schuurt de band dicht aan tegen een van de grotere hypes van dit moment, het overigens zeker niet tegenvallende Chvrches, maar juist het contrast tussen zonnige elektropop en donkere elektronische wolken maakt de muziek van Au Revoir Simone bijzonder, waardoor ik Move In Spectrums beter vind dan het zo bewierookte debuut van Chvrches. Voor een fan van het eerste uur is het hoe dan ook smullen. Telkens als Move In Spectrums van Au Revoir Simone uit de speakers komt zie ik andere fraaie beelden op het netvlies en vergeet ik even wat er ook al weer op de takenlijst stond. Waar vroeger de pasteltinten overheersten in deze beelden, varieert de muziek van Au Revoir Simone dit keer van veelkleurig tot gitzwart. Ondanks het beperkte instrumentarium valt er enorm veel te horen in de fraaie elektronische klanken op Move In Spectrums, waardoor de plaat blijft boeien. Zeker de tracks met flink wat invloeden uit de 80s synthpop zijn nagenoeg onweerstaanbaar, maar ook de net wat experimentelere tracks op de plaat overtuigen heel erg makkelijk. Move In Spectrums is een plaat vol contrast en zonder clichés. Om het contrast te benadrukken onthaal ik de plaat maar eens met een van de grootste clichés die er is: we hebben lang moeten wachten op Move In Spectrums van Au Revoir Simone, maar het was het wachten waard. Meer dan waard. Erwin Zijleman