Lissie - Back To Forever

Catching A Tiger, het debuut van de Amerikaanse Lissie (Maurus), was iets meer dan drie jaar geleden een bijzonder aangename verrassing. Op haar debuut verraste de Amerikaanse singer-songwriter met een lekker toegankelijk rootsgeluid dat bol stond van de invloeden en net zo makkelijk flirtte met country en folk als met hitgevoelige pop en rock. In Nederland deed Catching A Tiger helaas niet heel veel en ook in haar vaderland stond men niet in de rij voor de muziek van Lissie. Gelukkig wisten de Britten het debuut van Lissie wel op de juiste waarde te schatten, waardoor de tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende singer-songwriter voor haar nieuwe plaat een beroep kon doen op de onder andere van Snow Patrol, U2, R.E.M. en Robbie Williams bekende Ierse topproducer Jacknife Lee. Nu staat Jacknife Lee bekend om zijn grootse en vaak stevig door popmuziek uit de jaren 70 en 80 beïnvloede geluid, wat doet vrezen voor de rootsinvloeden op de tweede plaat van Lissie. Na beluistering van Back To Forever kan ik alleen maar concluderen dat deze vrees niet ongegrond was. Met Back To Forever neemt Lissie voor een belangrijk deel afscheid van het hokje Amerikaanse rootsmuziek en kiest ze nadrukkelijk voor het hokje waarin de toegankelijke pop en rock normaal gesproken wordt ondergebracht. Is dat erg? Nee, wat mij betreft niet. Lissie liet zich op haar debuut ook al niet in een hokje duwen en koos op dit debuut ook al meer dan eens voor een geluid dat meer pop en rock dan roots was. Het is een geluid dat goed past bij de mooie en toegankelijke stem van Lissie en het is bovendien een geluid dat op Back To Forever bijzonder lekker klinkt. De tweede plaat van Lissie doet hier en daar wel wat denken aan de onlangs verschenen plaat van Haim, al heeft Lissie niet zoveel met R&B als de zusjes Haim (wat ik persoonlijk niet zo erg vind). Rootspuristen zullen waarschijnlijk gruwelen van de weg die Lissie op Back To Forever in is geslagen, maar voor deze rootspuristen is er genoeg ander moois. Voor liefhebbers van radiovriendelijke pop en rock valt er op Back To Forever juist veel te genieten. Lissie pakt op haar nieuwe plaat groots uit met bijzonder aanstekelijke songs in een zwaar aangezette instrumentatie en productie met galmende gitaren, breed uitwaaiende synths en rake klappen op de drums. In een aantal songs klinkt de muziek van Lissie als die van The Pretenders, zeker geen vergelijking om je voor te schamen. Producer Jacknife Lee pakt op Back To Forever flink uit, maar hij slaagt er ook in om Lissie geweldig te laten zingen, waardoor de plaat in vocaal opzicht nog meer overtuigt dan zijn voorganger; iets wat je overigens vooral goed hoort in de "stripped down" bonustracks aan het eind van de plaat. Over Back To Forever van Lissie zal waarschijnlijk nog heel wat gediscussieerd worden, maar mij bevalt de plaat zo goed dat ik het best een krent uit de pop durf te noemen. Dat doe ik bij deze. Erwin Zijleman