EF - Ceremonies

EF is een Zweedse band die opereert in het hokje postrock. Het is een hokje waarvoor ik altijd wat op mijn hoede ben, waardoor Ceremonies net iets langer is blijven liggen dan de plaat eigenlijk verdient. Mijn weerstand tegen postrock is vooral gebaseerd op de platen in het genre die nauwelijks meer iets met popmuziek te maken hebben en waarop het klankentapijt en/of het effectbejag belangrijker zijn dan de songs. Ceremonies van EF is zeker niet zo’n plaat. De Zweedse band maakt op haar nieuwe plaat prachtige stemmige popmuziek en giet deze steeds weer in songs met een kop en een staart. EF blijft natuurlijk een postrock band en kiest daarom voor lang uitgesponnen songs die zich langzaam voortslepen en vol verassende wendingen of juist repeterende passages zitten. Bij EF staan de songs echter wel voorop, zodat ieder uitstapje functioneel lijkt. Deze uitstapjes zijn bovendien wonderschoon en laten afwisselend stemmige strijkers, melancholieke blazers, atmosferische synths, opvallende percussie, stevig en soms zelfs overstuurde gitaren en heerlijk dromerige zang horen. EF komt met haar muziek soms in de buurt van die van Sigur Ros, maar de Zweden zijn een stuk minder zweverig dan hun IJslandse collega’s. Ook de vergelijking met Godspeed You Black Emperor ligt een paar keer voor de hand, zeker wanneer EF kiest voor geluidsuitbarstingen, maar vergeleken met de Canadezen zijn de leden van EF heel wat minder wereldvreemd. Ceremonies van EF is een hele mooie plaat, maar het is ook een lastige plaat. Wanneer je met niet al teveel aandacht naar de plaat luistert, is de muziek van EF mooi, maar lijkt er niet al te veel spannends te gebeuren, buiten de incidentele uitbarstingen. Bij aandachtige beluistering en zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je pas wat een knappe plaat Ceremonies van EF is. Met name de meer ingetogen passages blijken dan niet alleen wonderschoon, maar blijken ook nog eens bijzonder knap in elkaar te steken, zo knap dat de muziek van EF meerdere malen onnavolgbaar is. Bij aandachtige beluistering blijkt Ceremonies ook een plaat die overloopt van dynamiek. EF kiest hierbij niet voor de botte tempowisselingen van veel soortgenoten in het genre, maar bouwt haar voor songs, die allemaal voor een belangrijk deel instrumentaal zijn, buitengewoon knap op. Het doet me af en toe wel wat denken aan de progrock platen die ik in een ver verleden als jeugdzonde koesterde, al is de muziek van EF veel functioneler en minder bombastisch.  Ik heb door mijn lichte allergie voor postrock zeker even moeten wennen aan Ceremonies van EF, maar inmiddels is het een plaat voor bijzondere momenten, waarop de muziek van EF op bijzonder fraaie en fascinerende wijze zorgt voor rust en ontspanning. Erwin Zijleman