Paul McCartney - New

Met welke verwachtingen begin je aan de beluistering van een nieuwe plaat van Paul McCartney? Dat is lastig. Aan de ene kant weet je dat hij zijn niveau uit een inmiddels heel ver verleden nooit meer zal benaderen, laat staan overtreffen, maar aan de andere kant weet je ook dat een McCartney plaat altijd wel goed is voor een of twee echt memorabele popsongs, waarbij ieder voor zich mag bepalen of dat genoeg is. Voor mij meestal wel overigens. Het afgelopen decennium is McCartney echter minder voorspelbaar dan in de jaren 80 en 90. De afgelopen tien jaar maakte de inmiddels 71 jarige legende twee platen die moeten worden gerekend tot het beste dat McCartney na zijn echte gloriejaren maakte (Chaos And Creation In The Back Yard en Memory Almost Full), twee platen met klassieke c.q. ballet muziek (Ecce Cor Meum en Ocean’s Kingdom), twee nogal overbodige live-platen (Back in the World: Live en Good Evening New York City) en een aardige maar zeker niet wereldschokkende plaat met vertolkingen van songs uit zijn jeugd (Kisses On The Bottom). Ruim zes jaar na het, zoals gezegd, uitstekende Memory Almost Full verschijnt New, dat weer in de boeken kan als een "reguliere" Paul McCartney plaat. Afgaande op het geluid op New kunnen we concluderen dat Paul McCartney is begonnen aan zijn zoveelste jeugd. Samen met een viertal producers zet hij een fris en energiek klinkend geluid neer en net als op al zijn andere platen laat hij meer dan eens horen dat hij moet worden gerekend tot de beste songwriters aller tijden. De tijd dat alles wat Paul McCartney aanraakte veranderde in goud ligt al heel lang achter ons (en zelfs op zijn beste platen was altijd wel een misser te vinden), maar het aantal voltreffers ligt op New wederom hoger dan in de jaren 80 en 90 het geval was, waarmee Paul McCartney de lijn van Chaos And Creation In The Back Yard en Memory Almost Full door trekt. Op New werkt McCartney zoals gezegd met vier producers en het zijn vier producers met geldingsdrang. Paul Epworth, Mark Ronson en Ethan Johns hebben hun sporen als producer inmiddels ruimschoots verdiend, terwijl Giles Martin niet alleen een aanstormend talent is maar bovendien de zoon van de voor de Beatles essentiële producer George Martin. Persoonlijk bevalt de bijdrage van Ethan Johns, die de muziek van McCartney het meest terug brengt tot de essentie, me het best, maar ook de hitgevoelige aanpak van Mark Ronson, het nostalgische geluid van Paul Epworth en de vernieuwende impulsen van Giles Martin doen hun werk. Het zorgt er uiteindelijk voor dat McCartney veel vaker overtuigt dan we van hem gewend zijn. Natuurlijk moet je New niet vergelijken met zijn platen uit de jaren 70, maar net als op Memory Almost Full maakt McCartney wel muziek die er toe doet en die de man recht doet, wat gezien zijn enorme staat van dienst knap is. Uiteindelijk zal ik wel weer grijpen naar McCartney, Ram of Tug Of War (de vergeten parel uit zijn oeuvre), maar voorlopig ben ik heel blij met New. Bovendien weet ik dat mijn persoonlijke compilatie met zijn beste songs wederom met een aantal songs is uitgebreid, wat ik op voorhand niet had verwacht. Verrassend sterke plaat dus van deze levende legende. Erwin Zijleman