Okkervil River - The Silver Gymnasium

Het rijtje Okkervil River in de platenkast is de afgelopen jaren bijna stiekem gegroeid. Als ik het stapeltje platen bekijk, zie ik bovendien vrijwel alleen maar vijfsterren platen. Hieronder natuurlijk de fantastische plaat met levende legende Roky Erickson (True Love Cast Out All Evil uit 2010), maar ook Down The River Of Golden Dreams (2003), Black Sheep Boy (2005), The Stage Names (2007), The Stand Ins (2008) en I Am Very Far (2011) behoren tot de beste indie rock platen van het afgelopen decennium.  Het volgende hoofdstuk in het inmiddels redelijk imposante oeuvre van de band rond Will Sheff (ook lange tijd lid van het al even bijzondere Shearwater) luistert naar de titel The Silver Gymnasium en is, vergeleken met zijn voorgangers, een vreemde eend in de bijt. Een hele vreemde eend zelfs. Op The Silver Gymnasium eert Will Sheff de plaats waar hij opgroeide, Meridian in New Hampshere, en keert hij ook in muzikaal opzicht terug in de tijd. The Silver Gymnasium lijkt nauwelijks op de vorige platen van Okkervil River en staat vol met muziek die teruggrijpt op de jaren 70 en 80. Uit de vroege jaren 70 zijn vooral invloeden van David Bowie te horen, uit de late jaren 70 duikt Elvis Costello op als inspiratiebron, terwijl uit de jaren 80 flarden van de buitengewoon succesvolle platen van The J. Geils Band (!!) zijn te horen. Namen die ik overal lees, want iedereen praat elkaar na, maar in dit geval kan ik er ook niet veel anders van maken. Uit de 90s komen tenslotte heel veel invloeden van Pulp, maar die haalden de mosterd natuurlijk weer voor een belangrijk deel uit de 70s en 80s. The Silver Gymnasium is met blazers, veel synths, volop koortjes en een 70s en 80s feel wel even wennen, maar het is ook een plaat die direct een aangenaam gevoel geeft. Het is wennen omdat de plaat mijlenver is verwijderd van de platen die de band de afgelopen jaren maakte. De donkere en wat rauwe klanken uit het verleden hebben plaats gemaakt voor zonnige en melodieuze klanken. Het is aan de ene kant jammer, want Okkervil River was de afgelopen jaren heel erg goed, maar aan de andere kant verdient Will Sheff respect voor de gekozen nieuwe wegen en doet verandering van spijs ook eten. Bij de eerste beluistering van The Silver Gymnasium heb ik vooral verbaasd naar de speakers gekeken, maar inmiddels ben ik toch wel gehecht geraakt aan de zoveelste goede plaat van Okkervil River. The Silver Gymnasium is een stuk minder donker en stekelig dan zijn voorgangers, maar Okkervil River maakt niet opeens 13 in een dozijn popliedjes. The Silver Gymnasium verwarmt, maar prikkelt ook nadrukkelijk de fantasie. Het is een plaat die je eigenlijk niet moet vergelijken met zijn voorgangers, want als er niet zoveel te vergelijken valt is vergelijken eigenlijk zinloos. Beschouw The Silver Gymnasium als een op zichzelf staande plaat en je hoort een plaat die direct aangenaam is, maar vervolgens zijn ware gezicht nog moet laten zien. Okkervil River had het zichzelf een stuk makkelijker gemaakt met een plaat in de lijn van de voorgangers, maar dit is eigenlijk wel zo leuk en interessant. Ik ben nog steeds fan, ook wanneer de plaat over een maand (?) officieel in Nederland uit komt. Erwin Zijleman