White Denim - Corsicana Lemonade

Het aantal nieuwe releases was de afgelopen maanden zo groot dat ik ongetwijfeld een aantal uitstekende platen en waarschijnlijk zelfs een aantal jaarlijstjesplaten over het hoofd heb gezien.  Nu de muziekindustrie langzaam maar zeker aan haar winterslaap begint, kan ik de schade gaan inhalen. Op het slagveld dat ik inmiddels overzie duiken toch ook wat bekendere namen op. White Denim bijvoorbeeld. Over de vorige plaat van White Denim, het in 2011 verschenen D, was ik destijds bijzonder positief, maar desondanks viel Corsicana Lemonade de afgelopen weken nog bijna van de stapel. Dat zou zonde zijn geweest, want Corsicana Lemonade is zeker niet minder dan D, dat twee jaar geleden menig jaarlijstje wist te halen. Dat deed de band door de rammelende punk met invloeden van haar doorbraakplaat Fits te verruilen voor psychedelische rootsrock met een stevige blues injectie en 1001 andere invloeden. Het geluid van D is verder uitgebouwd op Corsicana Lemonade, dat nog wat verder is verwijderd van de plaat waarmee White Denim ooit aan de oppervlakte kwam. Corsicana Lemonade is nog wat meer een rootsplaat dan zijn voorganger (de band heeft dit keer zelfs Wilco’s Jeff Tweedy weten te strikken voor de productie van een tweetal tracks), maar alledaagse rootsrock is het zeker niet. White Denim springt ook op Corsicana Lemonade weer van de hak op de tak. Het ene moment denk je dat de band de rust heeft gevonden om het bluesy rootsgeluid van D verder uit te bouwen, maar niet veel later krijg je toch weer de meest uiteenlopende invloeden om de oren. Dit zijn deels invloeden die we kennen van de vorige platen van de band, waaronder blues, rock, garage, progrock, funk en flink wat psychedelica, maar White Denim gaat op haar nieuwe plaat ook aan de slag met invloeden uit de jazz, 70s softrock, country, Southern Rock en Beatlesque songs. Ondanks de veelheid van invloeden is Corsicana Lemonade een wat consistentere plaat dan zijn voorgangers. Vrijwel alle invloeden die de band op haar nieuwe plaat verwerkt liggen immers op een stevige basis die uit gelijke delen bluesrock en Southern Rock bestaat. White Denim komt hierdoor een paar keer in de buurt van The Black Keys (en minstens net zo vaak moest ik aan het legendarische Thin Lizzy denken), maar een ieder die op basis van vluchtige beluistering concludeert dat White Denim op Corsicana Lemonade kiest voor het maken van betrekkelijk conventionele muziek, zit echt fout. Ook Corsicana Lemonade is weer een intrigerende en spannende plaat, die steeds net wat anders doet dan je verwacht. Het klinkt op het eerste gehoor misschien een stuk toegankelijker dan de muziek op D of Fits, maar als je goed luistert gebeurt er weer van alles. De onderlaag, die vooral bestaat uit lekker stevige muziek met heerlijk gitaarwerk, overtuigt vrijwel onmiddellijk, maar er is ook een bovenlaag waarin het experiment niet wordt geschuwd en White Denim alles wat Fits en D zo leuk maakte kwijt kan. Corsicana Lemonade laat een band in topvorm horen. Het is een band die met veel plezier lekker in het gehoor liggende rockmuziek maakt, maar het is ook een band die zich constant probeert te vernieuwen en te verbeteren. Ik heb Corsicana Lemonade inmiddels al flink wat keren gehoord, maar iedere keer hoor ik weer wat nieuws. D was een van de jaarlijstjesplaten van 2011, Corsicana Lemonade mag niet ontbreken in de lijstjes voor 2013. Erwin Zijleman