Brett Dennen - Smoke And Mirrors

De Amerikaanse singer-songwriter Brett Dennen heeft inmiddels een aardig stapeltje platen op zijn naam staan en lijkt met iedere plaat dichter bij een doorbraak naar een groot publiek. Dat is ook met Smoke And Mirrors weer het geval, want de nieuwe plaat van de singer-songwriter uit Oakdale, California, is weer net wat beter dan het inmiddels al weer twee jaar geleden Loverboy, dat ik op deze vergeleek met een heel contingent grote singer-songwriters. Brett Dennen beschikt ook op Smoke And Mirrors weer over het vermogen om de perfecte popliedjes op bijna achteloze wijze uit zijn mouw te schudden. Net als bijvoorbeeld Ron Sexsmith schrijft Brett Dennen popliedjes die direct onweerstaanbaar zijn, maar ook wat te bieden hebben. Dat geldt ook weer voor de songs op Smoke And Mirrors, maar op hetzelfde moment klinken de perfecte popliedjes van Brett Dennen dit keer aanstekelijker dan ooit tevoren. Smoke And Mirrors bevat flink wat Californische zonnestralen en is daarom de perfecte plaat om de herfstwolken mee uit je hoofd te verdrijven. Maar Smoke And Mirrors is ook een plaat met popliedjes die iets met je doen. Op Smoke And Mirrors schuift Brett Dennen wat meer op in de richting van populaire Amerikaanse singer-songwriters als Jack Johnson, Jason Mraz en John Mayer, maar persoonlijk vind ik de songs van Brett Dennen net wat spannender en eigenzinniger. Dat laatste dankt Dennen mede aan zijn bijzondere stem, die in het verleden wel eens is beschreven als "Bob Dylan meets Billie Holiday". Beiden hoor ik er inmiddels niet meer in terug, maar bijzonder is de stem van Brett Dennen absoluut. De bijzondere stem van Brett Dennen geeft de aanstekelijke popliedjes op Smoke And Mirrors net dat beetje extra om op te vallen, ook onder de inmiddels populaire Amerikaanse singer-songwriters, waaronder het al eerder genoemde drietal. Wanneer ik Brett Dennen vergelijk met dit drietal, vind ik zijn songs niet alleen eigenzinniger, maar hoor ik er ook meer invloeden in terug. Dennen citeert nadrukkelijk uit de 70s en 80s en slaat net zo makkelijk aan bij Bob Dylan en Paul Simon als bij Tom Petty en Dave Matthews. Op hetzelfde moment klinkt de muziek van Brett Dennen lekker eigentijds. Vergeleken met de vorige platen van Brett Dennen heeft Smoke And Mirrors een wat meer ingetogen en voornamelijk akoestisch geluid en dat past opvallend mooi bij zijn stem en zijn songs. Smoke And Mirrors is alles bij elkaar genomen een mooi vervolg op Loverboy uit 2011, maar laat ook groei horen. Dennen moet het qua looks en uitstraling natuurlijk flink afleggen tegen muzikanten als John Mayer en Jack Johnson, maar in muzikaal opzicht is hij ze inmiddels vele stappen voor. Smoke And Mirrors is een heerlijke plaat die veel meer verdient dan een bestaan in de marge. Erwin Zijleman