Tim Knol - Soldier On

Op deze zaterdag voor de afwisseling eens geen aandacht voor onbekend of minder bekend talent in het rootssegment. In dit rootssegment is immers de nieuwe plaat van Tim Knol verschenen en deze vraagt om onmiddellijke aandacht. Na beluistering van de openingstrack en titeltrack Soldier On wist ik het eigenlijk al: Tim Knol heeft een volgende stap gezet in zijn carrière en is na de verovering van Nederland, die inmiddels wel voltooid lijkt, klaar voor verovering van de rest van de wereld. Dat kan met een track als Soldier On, die een sterk refrein combineert met gitaarwerk waarvoor Neil Young in zijn beste jaren zich niet geschaamd zou hebben. Tijd om onder de indruk te zijn van de geweldige openingstrack (die op een of andere manier ook wel wat heeft van de geweldige gitaarplaten van het Excelsiorlabel waarop Tim Knol zijn platen uitbrengt, wat ook niet zo gek is gezien de nadrukkelijke aanwezigheid van de van Daryll-Ann bekende Anne Soldaat) krijg je niet, want de tweede track maakt minstens net zoveel indruk met hemelse koortjes, die zo lijken weggelopen uit de jaren 70 en worden gecombineerd met een heerlijk psychedelisch aandoend sfeertje, inclusief oorstrelende strijkers. Tim Knol vervolgt zijn zegetocht met een prachtig popliedje dat ook uit vervlogen tijden zou kunnen stammen en wederom verrast met prachtig gitaarwerk, dit keer in combinatie met al even mooie stemmige blazers. Soldier On is op dat moment nog geen 12 minuten bezig, maar stuk kan het al niet meer. Sterker nog, het moet wel heel raar lopen als dit geen jaarlijstjesplaat is. Na de geweldige eerste drie tracks houdt Tim Knol het opvallend hoge niveau echter makkelijk vast. Aan de ene kant door het geweldige gitaarwerk (wat is Anne Soldaat toch goed) en de prima zang van Tim Knol (die alleen maar beter is gaan zingen), aan de andere kant door popliedjes waarvan je alleen maar heel blij kunt worden. Met “blij” doe je Soldier On nog flink tekort, want het gevoel van gelukzaligheid dat ik tot dusver ervaar bij beluistering van de geweldige derde plaat van Tim Knol is nauwelijks te beschrijven. Tim Knol laat zich, net als op zijn vorige twee platen, nadrukkelijk beïnvloeden door een aantal decennia Britse en vooral Amerikaanse popmuziek, waarbij hij een voorkeur heeft voor muziek uit de jaren 60 en 70, wat gezien zijn leeftijd (Tim Knol werd geboren in 1989) bijzonder is. Britse invloeden zijn dit keer duidelijk hoorbaar in een aantal bijna Beatlesque popliedjes, al zijn het wel The Beatles die zijn neergestreken aan de Amerikaanse Westcoast. In de meeste tracks laat Tim Knol zijn voorkeur voor de grote Amerikaanse singer-songwriters (een vleugje Townes van Zandt is altijd wel te ontdekken) horen, maar de Nederlandse singer-songwriter geeft altijd op knappe wijze een eigen draai aan zijn songs. Het in een prachtige, klassiek aandoende, hoes gestoken Soldier On is uiteindelijk weer net een stukje beter dan de vorige, ook al zo goede, platen van Tim Knol. Er zijn in dit genre dit jaar maar weinig platen verschenen die hier aan kunnen tippen en Tim Knol lijkt nog lang niet uitgegroeid. Hier mogen we in Nederland best flink trots op zijn. Erwin Zijleman