Oh Land - Wishbone

Ik heb inmiddels al een jaar of twee een zwak voor de covert art van Oh Land, maar in muzikaal opzicht wilde het tot dusver maar niet klikken met de Deense singer-songwriter Nanna Øland Fabricius. Bij beluistering van Wishbone (de cover art is weer opvallend) gebeurde echter wel wat bij Oh Land (2011) en Fauna (2012) nog uitbleef: het kwartje viel. Ik zal niet de enige zijn die tot dusver wat moeite had met de muziek van Oh Land. De muziek van de Deense muzikante werd onlangs door AllMusic.com nog fraai omschreven als "a singer-songwriter trapped inside a fully functioning pinball machine, all whirring, well-oiled gears, flashing bulbs, and carefully timed levers snapping into place, but multiple spins reveal a far more enigmatic voice". Van die meerdere draaibeurten kwam het tot dusver bij mij niet, maar op advies van AllMusic.com heb ik dit keer eens door de zure appel heen gebeten. Conclusie: AllMusic.com heeft gelijk. Oh Land maakt op Wishbone muziek die je een paar keer moet horen voordat je er een zinvol oordeel over kunt geven. Bij eerste beluistering hoor je vooral elektronische popmuziek vol toeters en bellen. Behoorlijk overweldigend, waardoor de schoonheid van de songs van Nanna Øland Fabricius je in eerste instantie ontgaat. Na heel veel keren horen hoor je een prachtig veelkleurig klankentapijt, waarin wel degelijk ruimte is voor nuance en waarin de mooie stem van Nanna Øland Fabricius de hoofdrol speelt. Haar op het eerste gehoor misschien nog wat eendimensionale songs zijn dan al lang uitgegroeid tot knap in elkaar stekende songs die niet zijn te vergelijken met die van de gemiddelde muzikant die in het hokje electropop wordt geduwd. Wishbone werd samen met de van TV On The Radio bekende Dave Sitek gemaakt en staat in muzikaal opzicht dichter bij een singer-songwriter als Lyyki Li of een band als Chvrches dan bij Lady Gaga en La Roux, die tot dusver vaak werden aangehaald als relevant vergelijkingsmateriaal. Wishbone heeft zeker op het eerste gehoor een behoorlijk vol geluid, maar als je er goed naar luistert blijkt het veel soberder dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Het is een geluid dat heel mooi past bij de bijzondere stem van Nanna Øland Fabricius, die in vocaal opzicht gehakt maakt van vrijwel alle zangeressen die een rol van betekenis spelen in de electropop. Met het predicaat electropop doe je Wishbone van Oh Land overigens tekort, want de plaat bevat ook tracks waarin de rol van elektronica tot een minimum wordt beperkt (luister bijvoorbeeld maar eens naar het prachtige Chances of het misschien nog wel mooiere Love You Better). Wishbone is uiteindelijk een echte groeiplaat die steeds weer een nieuwe laag prijs geeft. Met iedere nieuwe laag wordt de muziek van Oh Land mooier, beter en bijzonderder. Iedereen die maar één keer vluchtig naar deze plaat luistert doet zichzelf dan ook te kort (en dit geldt ook voor haar vorige twee platen weet ik inmiddels). Reserveer wat tijd voor Wishbone en je hebt er een hele mooie en bijzondere plaat bij. Erwin Zijleman