San Fermin - San Fermin
Het titelloze debuut van San Fermin (vernoemd naar het legendarische festival in Pamplona waarbij mensen zo gek zijn om voor stieren uit te gaan rennen) is absoluut één van de meest bijzondere platen van het afgelopen jaar, maar hoe vaker ik de plaat hoor, des te meer ik er van overtuigd raak dat de plaat ook behoort tot de betere van het afgelopen jaar. San Fermin is het alter ego van Ellis Ludwig-Leone, een klassiek geschoold muzikant uit New York met een voorliefde voor avant garde en elektronische popmuziek. Zowel zijn klassieke scholing als zijn voorliefde voor muziek die de gebaande paden continu uit de weg gaat, kan Ellis Ludwig-Leone uitstekend kwijt op het debuut van San Fermin dat werd opgenomen na een verblijf in de Canadese Rocky Mountains. Bijgestaan door flink wat strijkers en blazers, een prima mannelijke vocalist (Allen Tate) en een groep vrouwelijke vocalisten (onder wie de leden van de band Lucius) heeft San Fermin een plaat gemaakt die je na een paar keer horen nog geen moment kunt doorgronden. Ook na heel veel keren horen blijft de muziek van San Fermin me verbazen, maar inmiddels ben ik ook onder de indruk van de schoonheid van de muziek van San Fermin. Laat ik de muziek op het debuut van het alter ego van Ellis Ludwig-Leone, die eerder werkte met Nico Muhley en zich hier zeker door heeft laten inspireren, eerst eens onderverdelen in behapbare componenten. Het titelloze debuut van San Fermin bevat 17 tracks en deze beslaan bij elkaar bijna een uur. Het zijn tracks die opvallen door prachtige, vaak klassiek aandoende, arrangementen, die meestal worden ingekleurd met strijkers en blazers. Deze mooie en knap in elkaar stekende muziek wordt gecombineerd met de donkere stem van Allen Tate, die mij afwisselend aan David Sylvian en Nick Cave doet denken, of met de heldere stemmen van meerdere vrouwelijke vocalisten, onder wie de sopranen van Lucius. De muziek van San Fermin is vaak buitengewoon stemmig, maar San Fermin heeft ook een ongrijpbare kant die meerdere richtingen op kan schieten. Zeker wanneer elektronica wordt ingezet is de muziek van San Fermin soms bijna pop, maar lang duurt dit nooit. De 17 tracks op de plaat zijn zonder uitzondering complex en schieten bijna allemaal meerdere kanten op. De klassiek aandoende tracks met vocalen van Allen Tate zijn het makkelijkst te doorgronden en het zijn ook deze tracks die mij in eerste instantie wisten te veroveren, maar ook de wat minder makkelijke tracks op de plaat hebben me inmiddels genadeloos te pakken. San Fermin maakt muziek die prachtig past bij koude en donkere avonden, maar het is ook muziek die de fantasie bijna eindeloos prikkelt. Het rare is dat deze twee kanten van de muziek van San Fermin elkaar niet in de weg zitten. De ene keer zet ik de plaat op om heerlijk te ontspannen, een volgende keer om de vele lagen in de muziek van San Fermin nauwkeurig uit elkaar te rafelen. Dat de muziek van San Fermin knap in elkaar zit is direct duidelijk, maar vervolgens moet het ook nog wat met je gaan doen. Met mij doet deze prachtplaat inmiddels heel veel. Erwin Zijleman
