Johhny Cash - Out Among The Stars

De jaren 80 staan zeker niet in de boeken als het beste decennium uit de carrière van Johnny Cash. The Man In Black, die al vanaf de late jaren 50 aan de weg timmerde, leek beland in de nadagen van zijn carrière en bracht geen platen meer uit die er echt toe deden. Dat zou in 1994 veranderen met het eerste deel van de imposante American Recordings, maar in de jaren 80 wees niets op een glorieuze comeback van Johnny Cash. Aan het begin van de jaren 80 werkte Cash aan een wat toegankelijkere plaat, die een groot publiek moest kunnen aanspreken. Uiteindelijk vond Cash het eindresultaat toch net wat teveel pop en zag zijn platenmaatschappij nog steeds onvoldoende potentie, waardoor de plaat op de plank terecht kwam. Dertig jaar later ligt Out Among The Stars dan toch nog in de winkel. Ik vond het in eerste instantie lastig om een mening te vormen over deze vergeten Johnny Cash plaat. Aan de ene kant klinkt het allemaal inderdaad wel erg gelikt en soms bijna kitscherig, maar aan de andere kant weet de zang van Johnny Cash, die natuurlijk krachtiger is dan op de American Recordings platen, toch wel te overtuigen. Waar Rick Rubin Johnny Cash uiteindelijk uit de Nashville country wist te trekken, zit Out Among The Stars hier nog middenin. In eerste instantie hoorde ik daarom niet zoveel in de plaat, maar vanwege de zang van Johnny Cash ben ik er inmiddels toch gehecht aan geraakt. Out Among The Stars is weliswaar stevig verankerd in de Nashville country, maar Johnny Cash maakt op deze plaat de gedreven indruk die in de jaren 80 zo vaak ontbrak. Out Among The Stars is zeker geen wereldschokkende plaat, maar vult wel een tot dusver betrekkelijk lege periode binnen het oeuvre van Johnny Cash. Het is een plaat van een muzikant die vast wil houden aan de successen uit het verleden, maar nog niet precies weet hoe hij dit voor elkaar moet krijgen. Cash weet zich op Out Among The Star omringd door ervaren muzikanten die weten hoe een Nashville country plaat moet klinken. In muzikaal opzicht klinkt de plaat daarom wat braafjes, maar de stem van Johnny Cash blijft een ruwe diamant. Cash wist in de jaren 80 zijn verslavingen aardig onder bedwang te houden, waardoor hij op Among The Stars fit en energiek klinkt. In vocaal opzicht is het een prima plaat, zeker ook wanneer zich in duetten laat bijstaan door June Carter Cash en Waylon Jennings. In een aantal songs kruipt Johnny Cash dicht tegen zijn vorm van de jaren 60 aan, maar Cash slaat de plank ook een paar keer mis op deze plaat (luister maar eens naar het afgrijselijke kinderkoor in Tennessee). Dat Out Among The Stars uiteindelijk toch overeind blijft is volledig te danken aan de persoonlijkheid van Johnny Cash. De gemiddelde muzikant was waarschijnlijk bezweken onder het Nashville country geweld, maar Johnny Cash maakt van Out Among The Stars uiteindelijk toch zijn eigen plaat. Deze is niet zo goed als zijn beste platen uit de jaren 50, 60 en 70 en ook niet zo goed als de American Recordings die vanaf 1994 zoveel indruk zouden maken, maar in de jaren 80 maakte Cash echt niets dat beter is dan deze plaat. Out Among The Stars is wat mij betreft een bescheiden krent uit de pop, maar ook een bescheiden krent uit de pop is een krent uit de pop. Erwin Zijleman